Heel, heel lang geleden, in juni 1984, nam de Nederlandse regering een -voorgenomen- besluit om in Nederland 48 (atoom)kruisraketten te plaatsen op de luchtmachtbasis Woensdrecht, in West-Brabant. Het plaatsen zou niet doorgaan als de onderhandelingen tussen het Oostblok en het Westen, NAVO, een positief resultaat zouden opleveren. Dat gebeurde ruim 3 jaar later. Ik verbleef als journalist al die tijd tussen activisten, politie en militairen.
Vrijwel direct na het voorgenomen besluit stroomden vredesactivisten naar Woensdrecht en richtten daar een legaal Vredesaktiekamp (VAK) op op een stuk grond dat door de gemeente beschikbaar was gesteld. Demonstreren is immers een groot recht. Toen de burgemeester door een auto-ongeluk even uit de running was liet de locoburgemeester met groot machtsvertoon het VAK ontruimen en richtten de vredesactivisten, onder wie er vele jaren in het buitengebied van Woensdrecht zouden blijven wonen in die kampen, in bossen twee illegale VAK’s op die regelmatig- zomer en winter, door de politie werden ontruimd. In een dag tijd werden ze weer opgebouwd.
In Woensdrecht kocht Atoom Vrijstaat een pandje dat als een soort consulaat werd beschouwd en waar activisten konden douchen, vergaderen eten en verblijven.
De reguliere vredesactivisten gebruikten geen geweld tegen personen maar schuwden het met bijlen inhakken op geparkeerde vliegtuigen niet. Ook werden regelmatig gaten in het hek geknipt en drongen activisten de basis binnen. De leiding van de (rijks)politie was in handen van adjudant Ketellapper, een gemoedelijk man.
Net als nu bij coronarellen het geval is kwamen af en toe radicale gewelddadige figuren van buiten de VAK-beweging naar de basis en kaapten de acties van de VAK-kers. Met als gevolg politie-inzet van buiten Woensdrecht waarbij over en weer soms rake klappen vielen. Toen en nu verschillen niet zoveel van elkaar.
In Hoogerheide kochten Franciscaanse religieuzen die lid waren van de Franciscaanse Vredeswacht een huis en trokken vandaar uit elke maandag naar de poort van de luchtmachtbasis om daar vreedzaam- door hun aanwezigheid, te demonstreren tegen die kruisraketten.
Vrede en alle goeds, wensten ze elkaar en anderen toe.
Ik herhaal die prachtige wens in een tijd van corona ellende, vol van haat en geweld: Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Bert Dorrestijn zegt
Vrede en wijsheid, zowel voor Mijzelf, voor jou, Mijn familie, geliefden, vrienden, de gehele wereldbevolking! Imagine!