Gisteren zag ik haar, Charlotte, ze stond roerloos op een pad in de privétuin rond de Kloosterbunker. Alleen de wind bewoog. Ik bleef kijken, was nieuwsgierig, waarom stond ze zo stil?
En ineens zag ik het: een vogel aan haar voeten, ik vermoed een duif, die dingen uit het gras pikte. Zij was zo roerloos vormde geen bedreiging. Heel voorzichtig zwaaiden we naar elkaar, er werd niet gesproken. De vogel pikte voort.
Een paar jaar geleden had ik ook zo’n leuke ontmoeting met vogels. Op de Heemraadssingel in Bunkerstad wandelde een man op een pad naast de singel met twee parkieten op zijn schoenen, af en toe handen of een schouder. Hij was het voertuig. Soms gingen de vogels het gras in. Hij sprak niet.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.