Vandaag precies 15 jaar geleden stapte ik, toen 50 jaar oud, in mijn Peugeot 404, toen 39 jaar oud, voor een rit die mijn leven ging veranderen. Dat dat ging gebeuren wist ik eigenlijk al wel, alleen hoe, daar had ik nog geen idee van, laat staan dat ik ook maar het begin van een vermoeden zou kunnen hebben dat deze rit uiteindelijk in een kleihuisje tussen de Thaise rijstvelden zou eindigen.
Rijden in de oude 404 was hard werken. Stuurbekrachtiging zat er nog niet in, schakelen was altijd weer een gevecht met het “pookje” dat aan het stuur zat en de koppeling vereiste veel spierkracht. Voor de handrem moest je diep onder het dashboard duiken en geluidsisolatie voor auto’s moest nog uitgevonden worden. Maar ik was op weg naar de vrouw, toen 45 jaar oud, die ik al heel goed kende, maar nog nooit ontmoet had. Daar had ik wel anderhalf uur ongemak voor over.
Het verhaal begint een maand of 9 eerder, als een bliepje van mijn computer meldt dat iemand mij iets te zeggen heeft op ICQ. I seek you, zoals je de lettercombinatie uitspreekt, zegt de meeste mensen niets, maar vrijwel iedereen gebruikt tegenwoordig toepassingen die begonnen met ICQ. Het was de voorloper van programma’s als MSN, Skype en Messenger. Binnen ICQ kon je een profiel aanmaken en andere gebruikers konden zoeken naar mensen die bepaalde interesses in hun profiel vermeld hadden. Die kon je vervolgens een tekstberichtje sturen.
Na het uitwisselen van wat beleefdheden vroeg ik mijn ICQ-gesprekspartner of ze een speciale reden had om mij te benaderen, en dat bleek zo te zijn. Ze ging binnenkort in een opvangcentrum voor gibbons in Thailand vrijwilligerswerk doen en was op zoek naar mensen die zoiets al eens gedaan hadden. Ze had “gibbons” als zoekwoord opgegeven en voilà, daar kwam ik naar voren. “Raar,” zei ik, “ik heb niks met apen en ik weet helemaal niks van gibbons.” “Er zal toch iets in je profiel moeten staan waardoor ICQ denkt dat je iets met gibbons hebt”, typte de onbekende. Ik besloot mijn eigen profiel er maar eens op na te lezen en kon weldra het raadsel verklaren. Tussen mijn favoriete cd’s stond “Out of Season” van Beth Gibbons, de zangeres van Portishead. Lachend namen we afscheid.
Nu had ICQ allerlei handigheidjes die je tegenwoordig niet meer zou accepteren vanwege de privacy. Een daarvan was dat je het kon zien als iemand waarmee je ooit gechat had weer online was. Ik weet niet meer of ik het was die haar een paar weken later vroeg of ze nog informatie had kunnen vinden, of dat zij mij benaderde om te vertellen dat ze de cd van Beth Gibbons ook prachtig vond. In ieder geval raakten we weer even aan de praat en in de maanden erna chatten we ook af en toe met elkaar, meestal over muziek, film enzo.
Waar chats (ook toen al) vaak het aftasten van mogelijkheden voor een relatie of avontuurtje waren, was dat aspect in onze gesprekken volledig afwezig. We waren ook geen van beiden op zoek naar een partner. Misschien was dat nou juist de reden dat we steeds verder de diepte ingingen, meer over ons dagelijkse leven gingen vertellen en levensvisies bespraken. Omdat we onszelf niet hoefden te verkopen of de ander niet hoefden te veroveren, was er geen reden om onze verhalen mooier te maken dan ze waren. Geleidelijk aan begonnen we elkaar behoorlijk goed te kennen. En geleidelijk aan begonnen we te denken: “dat is toch wel een verrektes leuke vrouw/man.”
De maandelijkse chats werden tweewekelijks, wekelijks en uiteindelijk vrijwel dagelijks. ICQ had plaatsgemaakt voor Skype zodat we ook beeld hadden en het logische vervolg was dus dat ik op 21 juni 2006 Bathmen uitreed, op weg naar Brabant. Voor zover de vonk nog niet online was overgesprongen gebeurde dat op die dag wel. Niet lang daarna verhuisde ik naar Boxtel en trok Mieke bij me in. Boxtel werd Maashees en nu zitten we al weer ruim 4 jaar in Thailand. Dankzij een groep apen, een zangeres en een misverstand. We zijn maar eens luxe gaan eten vandaag.
