Ik hoop niet dat ik in deze tijd van het coronavirus naar een uitvaartplechtigheid moet omdat er door de uitvaartjongens een verbod lijkt te zijn uitgevaardigd op het drukken van handen tijdens de condoleance.
Zo’n handdruk zegt voor mij meer dan duizend kilo woorden. Oog in oog staand met een mij al of niet bekende nabestaande pak ik zijn of haar handen vast. Niet te hard, niet te zacht. Meer is er niet nodig. Niet van : ‘ik heb die en die zo goed gekend’ of ‘sterkte voor nu en in de toekomst’ of ‘gecondoleerd’ nee. Het handdrukken was voor mij een vertrouwd ritueel, ik oefende ook altijd thuis voordat ik naar de uitvaart ging. Al is dat best moeilijk om je eigen hand te drukken. In het boeddhisme schijnt dat wel te kunnen: wat is het geluid van één klappende hand, vragen ze in die kringen. Dat is bedoeld om de geest te scherpen, het antwoord doet er niet toe. Als je dat op straat aan voorbijgangers vraagt zit je zo in een GGZ-instelling.
Minder vind ik de uitvaartverzorgers op die bijeenkomsten. Het zijn voorgeprogrammeerde professionele slijmballen. Ze waaien met alle winden mee. Ben je vrolijk, dan zijn zij dat ook. Huil je, dan kijken ze bedrukt. Meestal staan ze bij de deur en ik stap altijd expres op ze af om ze de hand te drukken hoewel ze natuurlijk geen partij zijn. Minutenlang aan een stuk in volledige stilte sta ik hand-in-hand dicht bij de verzorger. Daar kunnen ze niet tegen maar ze durven zich ook niet los te rukken, de hand is koning. Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt. Een paar seconden voor het loslaten, als ze het wel heel erg ongemakkelijk gaan vinden, zeg ik: ‘Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.’
Daar houden ze niet van, als ik in hun rol kruip. Soms vragen ze of ik ook in het vak zit.
Ik overdenk wat ik nu zal invoeren als het handdrukken tijdelijk wordt afgeraden wegens besmettingsgevaar.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of te twijfelen aan het nu.
Wouter ter Braake zegt
Klopt het dat het Feyenoord lied ‘hand in hand kameraden’ voorlopig niet meer gezongen mag worden?
Henk van Kalken zegt
Sommige moslims zijn blij met dat handdrukverbod. Hoeven ze tenminste niet door vrouwen besmet te worden.
Een smetteloze dag toegewenst!
Michel Ball zegt
De Deense pianist-conferencier Victor Borge zat voor een voorstelling in zijn kleedkamer toen hij bericht kreeg dat de president van de Verenigde Staten hem even wilde bezoeken. Borge vroeg zich af wat hij in die korte tussentijd kon doen en sprak toen de onsterfelijke woorden: “What could I do ? Wash ONE hand ? “
Ruud van Bokhoven zegt
Hoe zit het dan met de kus, daar hoor ik niemand over.
Bij het condoleren geen hand, maar zoals in het oosten ? ? ? ?, of kwam dit gebaar ook uit China.
Namasté ?
Rafael zegt
Zijn die “uitvaartjongens” toch niet zo commercieel als ik dacht… ?