Op het grasveld voor de Kloosterbunker staan prachtige bomen. Hoge bomen. ‘Toen ik hier lang geleden al weer kwam wonen waren ze zo hoog,’ zegt een man die ook in het Kloosterbunkercomplex woont. Hij tilt zijn arm tot een meter van de grond en wijst twee bijzondere- nu grote bomen aan. ‘Een paar jaar geleden liet ik het aan mijn Canadese vriend zien, er zaten wel honderden bijen in die bomen om nectar uit die bloemen te zuigen. En nu, je ziet geen bij meer.’
Hij zegt het met grote somberheid in zijn stem. Ik kijk met hem mee naar die twee bomen maar zie ook geen enkele bij. Recht tegenover de werktafel waaraan ik teksten tik staan een bloeiende dahlia en vlinderstruik. Ze ruiken heerlijk. Vorig jaar zoemden er bijen boven die planten en vlinders. Een paar dagen geleden zag ik een hommel op de vlinderstruik zitten. Een dag maar. Dat was alles.
Dag bijen, dag bloemen, dag beestjes.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd. Of te twijfelen aan het nu. Of gepensioneerde uitvreter te worden.
Ruud van Bokhoven zegt
Het is inderdaad treurig gesteld met de bijenstand en dat te beseffen dat zij voor een groot deel voor ons voedsel zorgen.
Ik vraag mij wel eens af, zou daar nog een omkanteling in komen.
Ik kan alleen maar hopen.
Romée van der Zee zegt
Er zou wel een onderscheid gemaakt moeten worden tussen honingbijen en de meer dan 350 soorten niet-honingbijen. Die laatste groep is sterk in aantal achteruit gegaan als gevolg van de intensieve landbouw. Het aantal imkers is echter zeer sterk gestegen de laatste jaren, en daarmee vermoedelijk ook het aantal bijenvolken. Daarnaast laat ook mijn eigen onderzoek zien dat b.v. dezelfde imkers in de periode 2011-2015 na 5 jaar ruim 40 % meer volken hadden. Dat maakt het alles bij elkaar voor de niet-honingbijen zeker niet makkelijker.
Bert Aarts zegt
Niet honing bijen hebben totaal geen last van honingbijen. Er is eten genoeg, nectar, stuifmeel, honing en pollen en de meeste honingbijenhouders, imkers, doen dit voor de hobby en vaak ook met bezieling. Het komt alleen door de aanwezigheid van de mens die het evenwicht verstoort. In China, en ik meen ook Japan, zijn al streken waar bomen met de hand moeten worden bevrucht. Vroeger zag je voorruit er niet uit als je een honderd kilometer op de snelweg had gereden. Dat is een groot verschil met nu. Alleen de processierups. Die doet het goed. Jammer dat hij niet commercieel in te zetten is anders ging die er ook meteen aan als soort.