Gisteravond voerde ik een gesprek met de plant waarvan ik de soortnaam niet ken. Ik vertelde haar dat het beter voor haar was als het opschot- twee staken wildgroei, links en rechts van de moeder, zouden worden verwijderd. Ze zou er van opknappen. Ze antwoordde niet, want ook al waren de sterke, groene zwaar getande staken met prachtige bladeren niet haar eigen kinderen, ze kwamen wel uit haar eigen lichaam voort.
Vanmorgen was het dan zo ver- met een dun vlijmscherp mes (om geen ernstige wonden te veroorzaken) werden de door mij ongewensten door mijn vriendin verwijderd. Zij heeft groene vingers en verstand van planten. De staken werden in de zak direct te verwijderen afval gedaan en verdwijnen uit het zicht en mijn leven. Eigenlijk was het plan om de onbekende plant in een kleinere pot te plaatsen maar de wortelkluit was in de paar maanden nadat ik de plant cadeau kreeg zo sterk gegroeid dat dat niet lukte. Kijk, zei mijn vriendin, de plant is aan het groeien, ik zie uitstulpsels van nieuw leven. Ik zag het ook.
Tot een paar dagen geleden had ik geen last van de twee opschotten. Ze groeiden flink in een veilige omgeving. Tot de VPRO-gids in de bus viel en ik op de omslag van de bijlage mijn ‘hamercactus’ in volle schoonheid zag staan, zo ontzettend mooi te midden van andere exotische planten. Het lastige ventje in mijn geest begon te zeuren en ontmoette- eerlijk is eerlijk, weinig weerstand. Zo is het gegaan.
Of het goed is wat ik gedaan heb, weet ik niet. Ik legde mijn door esthetiek beïnvloedde wil op aan een plant die zich niet kan verweren. Aan de andere kant- als iemand in nood verkeert, doe je ook je best die nood te lenigen. Misschien zal later pas blijken dat het opschot helemaal geen opschot was maar een zeer zeldzame vorm van vermenigvuldigen die niet eerder vertoond is. Dat kan dus ook. Misschien bestaat opschot helemaal niet en hebben mensen dat bedacht.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.
H.Bertram zegt
Je “hamercactus”is een geënte cristaat van een euforbia en dus geen cactus, maar een ander lid van de succulentenfamilie. Wat betreft de zeldzaamheid: dat is afhankelijk van je standpunt.Oppassen voor dat melksap : GIFTIG.
Joost Meulenbroek zegt
Klopt wat H. Bertram schreef. Cristaat wil zeggen dat het groeipunt verstoord is en er meerdere (veel) groeipunten zijn ontstaan. Die uitlopers zijn uit gezonde cellen ontstaan.