Het jaar 2019 – dag 8 – goededoelenagressie

Het naarst vind ik die ezeltjes uit verre landen met hun lange kromme hoeven, die een last op de rug dragen en nauwelijks meer kunnen lopen. Of honden uit Spanje of Oost-Europa die ziek, zwak en misselijk zijn, mishandeld worden en die ik met een sms voor 3 euro per maand een goed tehuis kan bezorgen. Zo zijn er bedreigde apen, neushoorns, giraffes en tijgers die om aandacht en geld vragen. Tenminste, dat doen de goede doelen organisaties die zich hard maken voor hun welzijn. Er zijn ook organisaties die zich hard maken voor het welzijn van mensen. Waar de buurvrouw een pannetje soep brengt aan de oude buurman. Maar de dieren verzieken het meest mijn humeur.

De ezeltjes met hun lange hoeven zijn altijd lang in beeld op de tv. Dat zal wat kosten, zo’n commercial van de organisatie die zich inzet om de ezels een beter leven te geven. Waar betalen ze dat van, is dat van die 3 euro per maand van de donateurs. Hebben die organisaties dure kantoren en een hoog honorarium voor de bazen van het spul? Hoeveel geld bereikt die ezels? Zijn we zelf ezels door te doneren? Weet u wat er gebeurt met uw geld?

U begrijpt het al, ik ben die stroom van bedelarij helemaal zat. Elke dag is er in Nederland wel een collecte om het welzijn van dieren te verhogen, medisch onderzoek mogelijk te maken, ziektes en eenzaamheid te bestrijden. Die vraag om doneren is zo ingebakken in onze samenleving, in onze aard, dat vrijwel niemand zich meer afvraagt waarom dat bedelen plaatsvindt. Is medisch onderzoek om ziektes te voorkomen en te bestrijden niet een taak van de overheid om de samenleving gezond te houden. Wat gebeurt er als de donateurs afhaken, vindt er dan geen onderzoek meer plaats? Moet de wetgever de dieren niet beter beschermen? En kunnen ze in die verre landen niet beter de bazen van die ezeltjes een gevangenisstraf geven als ze niet goed voor hun dieren zorgen. Dan is dat zo afgelopen met die lange hoeven en het gebedel hier.

Nee, ik ben geen sikkeneurige oude man die vanachter zijn ramen zit te zeuren. Was zelf jarenlang een meer dan gulle gever. Maar het commerciële karakter van die wervingsacties van de goede doelen breekt me op, maakt me agressief. Dat begon vorig jaar toen ik mijn vriendin mij dood liet verklaren om aan de terreur van de stichting Viervoeters te ontkomen. Ik beheer de nalatenschap van mijn overleden zus en stort namens haar twee jaar lang elke maand een gift op de rekening van de Viervoeters. Omdat dat via mijn bankrekening  gebeurt raakte mijn naam en adres bij de stichting bekend en begonnen ze mij te bestoken met brieven en vragen om financiële steun.  Die verzoeken stuurde ik terug, maar dat hielp niet. Uiteindelijk liet ik mijn vriendin een mail sturen naar de Viervoeters waarin ze schreef dat ik overleden was. Pas de nep dood maakte een eind aan die eindeloze en drammerige terreur.

Ik ken maar één goede uitzondering, dat is Artsen zonder Grenzen. Een paar jaar geleden liet deze organisatie weten tijdelijk geen donaties meer te hoeven ontvangen voor een bepaald project omdat er genoeg geld in kas zat.

Ik ben niet tegen empathie en compassie. Ook niet tegen een pannetje soep aan de buren of tegen het verbeteren van het welzijn van mens en dier. Maak een praatje met eenzamen, neem ze mee naar een bos, eet een pannenkoekje met ze. Hou verwaarloosde dieren in de gaten en spreek hun bazen aan voordat de hoeven krom groeien. Maar ik ben helemaal tegen collectieve bedelarij en die zielige filmpjes die alleen maar bedoeld zijn om ons geld uit de zak te kloppen. Hou er mee op.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.