Als stedeling denk ik vaak dat een stad geen einde kent, ik bedoel niet het verval maar de grenzen ervan. Ik woon te midden van ongeveer 700.000 anderen en dat is een heerlijk gevoel.
Gisteren ging ik naar een verjaardagsfeest van een 97-jarige man op een kwartier rijden van de Kloosterbunker. Na een kilometer was ik de bebouwing uit, reed door de laatste straat van Bunkerstad zo de prachtige natuur in, met bomen, vaarten, bruggetjes, polders en vergezichten. Over een heel smal dijkje met tegenliggers met bordjes: Pas op, zachte berm.
Een gevoel van vrijheid overkwam me omdat de rit naar de jarige maar door de natuur bleef gaan. Wat een geschenk. Grijze wolken hingen tegen de wereld, reigers vlogen en vissers visten.
Alles gaat voorbij op zo’n dag, ook het stadsleven op dat moment, ook die polders, sloten en vaarten. Als je ze niet ziet is er geen feitelijke beleving, alleen maar herinnering.
De 97-jarige wil de honderd halen, maar op een dag is hij weg.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.