Zanger Douwe Bob gaf aan vorig weekeinde op het terrein van het voetbalevenement van Jom Ha Voetbal tegen de afspraken in te zijn geconfronteerd met ‘een zionistische poster en pamfletten’. Daarop besloot hij niet op te treden. Om die beslissing werd de zanger bedreigd en moest hij het land uitvluchten met zijn gezin. Inmiddels heeft de politie een Amsterdammer gearresteerd voor het bedreigen van Douwe Bob.
VVD-partijleider en fractievoorzitter in de Tweede Kamer Dilan Yeşilgöz-Zegerius beschuldigde Douwe Bob van antisemitisme. Annette van Bolhuis, relatiepsycholoog , schreef een open brief aan haar, over publieke vernedering, machtsmisbruik en het spel dat zó giftig is dat het traumatisch kan zijn.
‘U weet precies wat u doet. En u doet het geraffineerd.
Eerst bestempelt u Douwe Bob tot antisemiet. Niet omdat hij haat zaait, maar omdat hij zich houdt aan een heldere, principiële afspraak: geen extreemrechtse propaganda als ik optreed. In plaats van de geschonden afspraak te benoemen, koos u ervoor om hem aan de digitale schandpaal te nagelen. U weet dondersgoed wat er dan volgt. Online haat, doodsbedreigingen. U zet een muzikant in de vuurlinie, en kijkt vervolgens genoegzaam toe hoe het vuur oplaait en hij brandt. Dat is geen verontwaardiging, maar berekende afrekening. U straft onmiddellijk, zonder proces. Dilan Yesilgöz veroordeelt eerst, en laat de gevolgen over aan de opgehitste meute.
En dan, wanneer de schade aangericht is, schuift u aan met koffie. Want “ik weet wat het is om bedreigd te worden”, zegt u. Alsof u en hij ineens bondgenoten zijn. Lotgenoten. Maar u bent geen lotgenoot. U bent de aanstichter. Het zijn de klassieke gedragspatronen uit toxische relaties.
Eerst heel bewust schade toebrengen, daarna je hand uitsteken in naam van ‘verbinding’ of onder het mom van ‘verantwoord leiderschap’ en terloops zelf nog even het slachtofferschap claimen. Het is de cyclus die in relaties trauma veroorzaakt: gaslighting, schuldomkering, toneelspel. Zodat het echte slachtoffer zich afvraagt: Ben ik gek?
Dit patroon komt regelmatig voorbij in spreekkamers van relatiepsychologen. Meestal tussen partners. Maar het mechanisme is exact hetzelfde: de dader herschrijft het verhaal, zodat hij/zij er zelf als empathische, redelijke figuur uitkomt. En net als in giftige relaties zit de schade niet in wat gezegd wordt, maar in de verdraaiing van betekenis. Zo wordt niet alleen het verhaal gekaapt, maar ook de realiteit van het slachtoffer.
U heeft een leidende rol binnen de VVD en misbruikt uw machtspositie om de realiteit te vervormen. U verdraait de publieke werkelijkheid, zoals het u uitkomt. We kennen dit patroon. Van Trump. Van Wilders. Van ieder die framing inzet als wapen, en slachtofferschap als camouflage. Slachtoffers hoeven immers nooit verantwoording af te leggen en kunnen rekenen op sympathie. U weet dat.
Dit is gecontroleerde manipulatie op het hoogste niveau. Dus nee, mevrouw Yesilgöz. Het is geen misverstand dat met een koffietje uitgepraat kan worden. Dit is geen ruzietje dat u gladstrijkt met valse empathie ná de vernedering.
Dan is er herstel nodig.
En herstel begint altijd met wat in giftige verhoudingen consequent ontbreekt: het erkennen van eigen daden. Zonder voorbehoud. Zonder framing. Zonder spel. Niet verpakt in strategische ‘empathie’. U bent leider van een grote politieke partij? Gedraagt u zich dan ook zo en hou op met dit soort toxische machtsspellen die onomkeerbare schade aanrichten bij anderen.
Hou ermee op. Nederland verdient beter.’
Geef een reactie