Het is vandaag vijftig jaar geleden dat de beeldend kunstenares Phil Bloom naakt in het VPRO-programma Hoepla op tv verscheen. Veel kijkers waren geschokt toen zij zagen hoe Bloom het dagblad Trouw liet zakken en haar blote borsten en dijen aanschouwden. Er werden zelfs Kamervragen over gesteld. Nee, niet over de grootte of kwaliteit van de borsten van Phil. Maar vanwege het naakt. Het was in die mate niet eerder te zien geweest op de Nederlandse tv. Bloom zei dat het haar niet om seks te doen was maar om een confrontatie met de realiteit: we worden toch ook naakt geboren.
Vandaag hoorde ik op Radio één een discussie over wat er over vijftig jaar mogelijk herdacht wordt. Nee, geen bloot, dat is al breed uitgemeten op tv en in de sociale media. Eigenlijk alles al wel. Het thema dood maakt wel een kans, meenden de deelnemers aan het gesprek. Een tijdje terug was te zien hoe een oude vrouw met een flinke spuit werd doodgemaakt door een arts. Maar dat was niet live, zei een van de deelnemers. Hij acht het niet uitgesloten dat over een tijdje het doodmaken van mensen live wordt uitgezonden op tv. Misschien in een tot de nok gevuld stadion? Dat zou dan wel over een halve eeuw gememoreerd kunnen worden.
Moedig voorwaarts!
WAM van Loenen zegt
Opzienbarende gebeurtenissen hoeven niet persé live in het stadion of op tv geweest te zijn om het over 50 jaar te herdenken. Het is wel zo dat de mensheid dan pas wakker wordt, terwijl ze nu ook al bewust kunnen (moeten) zijn van gebeurtenissen (achter de schermen).