De man voor mij loopt stevig door. Hij is gekleed als een heer, dure schoenen ook. Het is avond, het zicht beperkt. Op de stoep ligt een enorme hondendrol, een stevige bolus. Om de enorme hoop heeft zich een pantser gevormd, een schil. De man trapt op de drol, begint te vloeken, probeert de smerigheid van zijn schoen te vegen. Maar waarmee? De stank is enorm.
Zo is het ook in het gewone leven. Het begint pas te stinken als je in de stront roert- of op een drol stapt.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen.
p.klene zegt
Soms, heel soms is het echt nuttig om eens stevig in de stront te stappen… Je eigenwaan, je hybris, wordt weer eens getoetst op het hier en nu. Vaak vergeten we dat we zelf steeds weer door elke handeling in de stront kunnen stappen, zelfs als we het verdommen om te kiezen en lekker niets willen doen.
In de hondenpoep stappen is typisch een grote stads fenomeen, waar laten die arme honden anders hun ontlasting als baasje gemakzuchtig geen poepzakje bij de hand heeft? Keuzemomenten……..