Vanuit de ruimte waaruit deze krant dagelijks wordt samengesteld, elf meter boven de grond, is door het acht meter brede raam goed te zien hoe wolken altijd een prachtig schouwspel vormen. Als ik een beetje naar rechts kijk zie ik witte wolken, het lijken wel ijsbergen. Ik weet dat boven het centrum van de stad grauwgrijze wolken hangen, ik zag ze zojuist, een beetje dreigend. De wolkenkrabbers zijn blij, die hebben wat te doen. Links maar verder naar achter is de hemel ook grauw, het zal zo wel gaan regenen en onweren. Wolken brengen water en leven. Hollandse wolken zijn nergens anders zo mooi en inspireren al eeuwenlang kunstenaars. Een gezegde is: boven de wolken schijnt de zon. Er is geen wolkje aan de lucht, is er ook een. Geen vuiltje aan de lucht ook. Ik ben blij met wolken, ze zijn mijn vrienden. Elk uur van de dag, soms heel snel, soms twijfelend langzaam, zijn de wolken anders. Van vorm, kleur en veelheid. Het is net het leven, altijd weer anders. Soms is het onbewolkt maar wolken zijn nooit ver weg. Ze zijn hoopvol, want boven de wolken schijnt inderdaad de zon. Als er geen wolken waren bestond die uitdrukking niet.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten.