Nu weet ik het, zingt een van de grootste Nederlandse acteurs Ko van Dijk. Aan het eind van het prachtige lied blijkt dat hij het helemaal niet weet, zelfs het het weet hij niet of nauwelijks te benoemen.
Ik zeg dat ook wel eens tegen een gesprekspartner die mij probeert iets uit te leggen. Nu weet ik het. Maar het weten- eigenlijk een zoektocht naar ontstaan, is de volgende dag meestal weer afgevlakt of helemaal verdwenen. Het ligt niet aan het geheugen of aan mijn vermogen om te leren of op te nemen. Al tijden heb ik geaccepteerd dat ik veel dingen niet begrijp of weet, hoe ik ook zoek of lees of luister. Het gekke is dat als ik niet doe, niets leer of niet begrijp het begrip er dan af en toe ineens is. Zo mooi. Door niet-doen ontstaat weten, je mag het ook inzicht noemen.
En nu Ko van Dijk met een cover van Maintenant je sais van Jean Gabin, uit 1974.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan.
