Afgelopen nacht droomde ik dat ik mijn hond Max was kwijtgeraakt in een buitenlandse stad, in de rivierenbuurt. Max is een grote. bruine hond, met een lederen band om de nek die altijd los naast mij liep. Aan de voet, zoals kynologen zeggen. Het gebeurde op een kruising met ontzettend veel en druk verkeer. Ik keek naar links, richting rivier, en Max was in geen velden of wegen meer te zien. Ik dacht: die zie ik nooit meer terug met al die drukte op het kruispunt. Hoe kan de hond mij nou bereiken met al dat verkeer? Even later liep ik in een smalle straat en ging daar een woning binnen waarin ook de SOS-centrale voor weggelopen honden zat. De man aan de balie was blij met mijn komst. Hij verhuurde ook kamers aan mensen van wie de hond was weggelopen. Blijf maar een paar dagen hier, misschien dat de hond weer opduikt, zei hij. Hij sprak over de hond, ik wist dat de hond Max heette, al ben ik daar ook niet zeker van. Op dat drukke kruispunt vroeg ik me af: hoe heet de verdwenen hond nou eigenlijk. Max, zei een stem.
De realiteit: Ik heb geen hond.
Nu ben ik weer wakker en vraag me af: waarom is de hond weggelopen?
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken.