Leven in Thailand  – Comfortzone

Da’s wel een dingetje tegenwoordig hè, de comfortzone? Of eigenlijk comfort zone dan, op z’n Engels, nog veel hipper. En dan vooral het daar uitkomen dan. Iedereen moet eruit, uit die comfortzone, want dan ben je pas écht goed bezig! En dan liefst ook nog tamelijk rigoureus, want anders ben je halfslachtig bezig.

Regelmatig nieuwe, enge, of ronduit angstaanjagende eerstekeren aangaan, da’s goed voor je! Overwin je angsten! Breek uit je eigengecreeërde gevangenis! Word je bewust van welke ikkanniet’s en ikmagniet’s er in je brein geplant zijn tijdens je opvoeding, schooljaren, verenigingsleven etcetera.

Ik zou daar graag enige nuance in aanbrengen. De laatste aanmoediging hierboven, da’s gewoon een goed advies, daar wil ik niet aankomen. Maar dat het eruit moeten, uit die comfortzone, dat dat zo’n must is. Iets moeten doen wat je tevoren nooit hebt gedurfd. Daar heb ik wel moeite mee.

Soms is het gewoon slim om iets niet te durven. Waarom leren we niet dat het ook gewoon ok kan zijn als je iets niet durft. Dat je je tijd ook wel omkrijgt met dingen die je prima durft. Je hebt nou eenmaal een hoop mensen die héél goed gedijen in hun comfortzone, en een handvol mensen die knettergek worden als ze langer dan vierentwintig uur in een comfortzone moeten verblijven.

Ik zit daar ergens tussenin, maar dan aan de kant van de eerstgenoemde groep. Ik ben dan wel met zéér vervroegd pensioen gegaan om vervolgens bijna alles achter te laten en samen met mijn Lief te settelen in een ander land. Da’s voor velen nogal extreem. Maar anderzijds… Mijn bed is zoiets. Als het hier ’s nachts afkoelt naar pakweg veertien graden Celsius, dan denk ik ’s ochtends om zes uur: “De moord, ik blijf nog minstens een uur in mijn comfortzone; ik kom er pas uit als het buiten weer gewoon twintig graden of warmer is!”

Niks mis mee, toch? Dat zal voor velen herkenbaar zijn. Maar ook: Ik ga vrijwel uitsluitend naar feestjes waar niet meer dan vier á zes mensen aanwezig zullen zijn. Worden het er meer, dan voel ik me al gauw niet meer op mijn gemak, ook al zeggen mensen die me kennen dat ik niet makkelijk om een woordje verlegen zit. Het zal een trekje zijn dat ergens op het autistisch spectrum terug te vinden is, maar ik heb niet het gevoel dat ik tekortschiet als ik beleefd bedank voor een bruiloft van een mij nauwelijks bekende dorpsgenoot. (Je wil niet weten hoeveel dat er op jaarbasis zijn, en dan heb ik het nog niet over de uitvaarten. Hoewel die iets makkelijker zijn, want daar hoef je niet uitgelaten te dansen. Vrijwel alle andere aspecten zijn hetzelfde, op één mee-etende gast na.) Bij het idee van zo’n bijeenkomst alleen al vliegt me de onrust naar de strot.

Een ander voorbeeld is de wekelijkse expatbijeenkomst in de stad. Een dertigtal expats-met-aanhang plus kinderen op een kluitje. Gezellig een uit Amerika geïmporteerd cornholespelletje spelen, beetje klagen over wat er zowel in het vaderland als in Thailand mis is, kwaaltjes en ziekenhuiservaringen uitwisselen. Allemaal niet mijn kopje thee. De simpele remedie is lekker in mijn comfortzone blijven. En daarmee ben ik dan gewoon ‘iemand die niet graag naar drukke bijeenkomsten gaat’.

Erin of eruit, that’s the question. Goed voelen of die comfortzone me goed past of juist belemmert, zou ik zeggen. Erin of eruit, het doet er niet zoveel toe, zolang ik me er maar bewust van ben dat ik op beide plekken mezelf kan zijn.