Het is al lang geleden en weinig Rotterdammers zullen het nog weten, maar in de jaren zeventig van de vorige eeuw was aan de Westersingel 27b het Vredescafé Shalom van Simon Levy gevestigd. De bedrijfsleider was een Palestijn. Om de ideeën en beginselen van het Vredescafé naar buiten te brengen -vrede tussen volkeren en mensen- opende Simon, ook wel geschreven als Shimon, een perscentrum/journalistencafé in hetzelfde pand.
Af en toe nodigde hij aangesloten journalisten uit om persconferenties bij te wonen maar uit die bijeenkomsten kwam weinig nieuws, kan ik me herinneren. Ik speelde met andere jonge journalisten in een bandje, aan de piano en zo, in het journalistencafé van Levy. Met fotograaf Peter van Es en Jan Vroegindeweij, journalist bij het dagblad Trouw. We konden geen noot lezen maar de sfeer was goed.
Zo af en toe organiseerde Levy feesten in de tuin van het Vredescafé en was er ook een comité Pro Shalom actief. We hechtten niet zoveel waarde aan het Vredescafé, de sfeer was in de jaren zeventig gemoedelijk in Rotterdam. Alles kon, niks moest. Daar maakte Levy ook deel vanuit. We hadden net het Popfestival Kralingen achter de rug, met meer dan 100.000 bezoekers in het Kralingse Bos, waar ik drie dagen en nachten als oude hippie en als journalist verbleef, weet je wel. Ik geloof dat het Vredescafé in 1977 werd opgeheven.
Ik weet niet hoe het Simon Levy is vergaan. In het Rotterdamse gemeentelijke stadsarchief vond ik wel enkele foto’s van en met hem. Maar van hem ontbreekt elk spoor.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.