In de meditatieruimte van de Kloosterbunker was het geluid vanmiddag goed hoorbaar: ijzer op ijzer, een mobiele machine die een grote inspanning moet leveren, gebonk en gekraak: de kraakwagen van de ROTEB. Meestal betekent dat dat een non of monnik overleden is en zijn/haar spullen aangemeld worden als grof vuil en de kraakwagen ingaan.
Soms blijven herinneringen aan de broeder of zuster nog even bewaard. In de ruimte waar de containers voor afval staan, staat een klein wit kastje waarin de nabestaanden van de overleden non of monnik voorwerpen plaatsen waarvan ze vinden dat die wel bewaard mogen blijven. Een kan, een schilderij, kop en schotels en zo. Ze zijn gedateerd, die voorwerpen, maar wel mooi. Getuigen van een lang leven en nu in de kringloop.
Deze column is een aanname, ik hoorde de kraakwagen maar zag ‘m niet, want in meditatie.
Moedig voorwaarts!
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.