Het jaar 2022 – dag 257 – blaadjes

De herfst komt eraan maar de blaadjes vielen al eerder.

De hele dag was een arbeider van de gemeentelijke plantsoenendienst rond de Kloosterbunker met een bladblazer in struikjes bezig het blad te verwijderen. Een metalig scherp geluid. Vanmorgen toen de balkondeur van de Kloosterbunker open ging om de lucht in het pand te verversen, hoorde ik het geluid al, maar de slaperige geest kon het niet goed thuisbrengen. Ik dacht aan gevelreiniging. Later op de dag zag ik de arbeider, de straalpijp in de hand.

Zo’n bladblazer, de man, heeft iets dubbels, de man reinigt maar het is de vraag of er wel gereinigd moet worden. Ik weet dat er blaadjes zijn die niet goed verteren, mogelijk kwalijke eigenschappen hebben voor de natuurlijke omgeving. Maar hier staan dergelijke bomen niet en toch blaast de man de hele dag. De Kloosterbunkerwijk, de groenste en mooiste van Nederland, wordt steeds schoner. Waardoor ook de geest verfrist.

Toch is het voor de geest rustiger als er geen straaljagergeluid te horen is, maar de diepe stilte die hier normaal is. Aan de andere kant gun ik de arbeider wel een tevreden gevoel, dat hij voor zichzelf of in zijn omgeving kan zeggen: Ik doe nuttig werk.

Ik wil dit nog even kwijt: het gebouw van de Kloosterbunker staat in een particulier parkje met een grasveld en mooie heggen. Het onderhoud was tot begin dit jaar in handen van een tuinbedrijf en ging over naar de gemeentelijke plantsoenendienst. In het park stond een stervende boom van ongeveer 25 meter hoog. De helft van de enorme bovenste takken was al kaal en bemost, een zetel van kauwen en spechten. Het wachten was op de totale dood van de boom.

Enkele mensen in het gebouw van de Kloosterbunker waarschuwden al jaren de eigenaar van het parkje en het gebouw, dat de boom aan het sterven was, dat er iets aan gedaan moest worden. Maar de kapitalistische eigenaar van het pand, een pensioenfonds-  en ook het verhuurkantoor hielden niet thuis. Op een dag in het voorjaar van 2022 arriveerden er arbeiders van de gemeentelijke plantsoenendienst en zaagden al het dode hout weg en de boom kreeg ook nog een extra opknapbeurt. In een paar maanden tijd werd de boom een Levensboom, zo’n prachtige wedergeboorte, voor mij tekenend hoe particuliere verhuurders omgaan met de belangen van hun huurders. Het interesseert ze geen reet.

Wonen in dit gebouw maakt gelukkig als je geen aanstoot neemt aan achterstallig onderhoud en slechte isolatie en steeds stijgende kosten van huur en servicekosten. De mensen hier vormen een grote leefgemeenschap.

We loeien niet maar het pensioenfonds ziet ons als melkkoe, tot we worden afgedankt. Vrijwel elk jaar worden de huren fors verhoogd.

Van een pensioenfonds mag je een sociale opstelling verwachten. Maar dat ziet het fonds toch anders. Door de sterk gestegen huren door de huurverhogingen worden de woningen in deze leefgemeenschap onbetaalbaar voor de eigen pensioengerechtigden.

Moedig voorwaarts!

Foto: De boom na het verwijderen van het dode hout in april 2022.