Vorige week vrijdag deed ik boodschappen bij de Aldi hier. Het is er nooit druk, je ziet wat er gebeurt in die paden met rekken met waren.
De vrouw van een jaar of vijftig viel me direct op. Ze had geen winkelwagentje of mand bij zich maar haalde uit de rekken in die gangen etenswaren, bekeek ze en legde ze weer terug. Ik kwam haar een paar keer tegen in die paden. Ze had ogenschijnlijk geen aandacht voor haar omgeving, leek ook niet bij iemand te horen in die Aldi.
Ik dacht: is het een privé detective die klanten en personeel in de gaten houdt? Ik dacht: is ze van een instelling zoals foodwatch die de kwaliteit van voedingswaren onderzoekt of van een vergelijkingssite voor de prijzen van eten? Ik dacht: is het een alleengaande die behoefte heeft aan contact in een winkel? Ik dacht: wat een vreemde vrouw.
Ik weet het nog steeds niet, zonder het haar te vragen verliet ik de winkel.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.