Dit weekeinde ging het gesprek bij vrienden over stoeien door jongens onderling. De stelling was dat stoeien goed voor de ontwikkeling van jongens is, om de krachten te meten, winst en verlies te ervaren. Ik vat het maar met mijn eigen woorden samen.
Ik voelde me net van een andere planeet afkomstig want ik heb nooit gestoeid met mijn broers en zussen of met mijn vader, ooms of opa. Ze waren er voor mij, dat was genoeg. Mijn kinderen stoeiden ook niet met elkaar, ja verbaal. Ik ken ook geen vrienden of kennissen die dat deden. Heel lang geleden wel een vader, een familielid, die wel die drang had en lichamelijk met zijn zoon in de weer was. Altijd die drukte.
Ik heb stoeien helemaal niet nodig gehad om te ontwikkelen. Wilde ook geen krachtige manman worden en ook geen doetje. Klom in bomen, bouwde ondergrondse hutten, was lid van een kerstbomenbende, maar stoeien, ik wist niet wat het was. Autonomen hebben dat niet nodig, vermoed ik.
Wij lazen veel thuis, spraken met elkaar over allerlei onderwerpen, luisterden muziek en pestten mijn zusje door haar pop Slappe Fia aan de bovenkant van een deur te hangen.
Het onderwerp raakte me wel, ik voelde me even niet normaal meer. Was ik een anders mens geweest als ik wel gestoeid had. Wat is stoeien? Elkaar op de bovenarm slaan met je vuistknokkels? Ongewild vastpakken? Is stoeien met een meisje anders dan met een jongen?
Moedig voorwaarts!