Op de Nederlandse tv wordt de serie Hunted uitgezonden. Een aantal geselecteerde burgers moet een tijdje, ik meen 500 uur, uit handen van de politie blijven. Ze zwerven door Nederland, slapen in bossen en bij onbekenden. Laten vreemden pinnen. Verven hun haar en liggen op achterbanken van auto’s.
Het opsporingsteam maakt gebruik van middelen waarvan de haren je te berge rijzen. Als je een paar afleveringen hebt gezien weet je dat privacy in Nederland niet meer bestaat. Overal hangen camera’s, van de staat en van burgers, het kenteken van je auto wordt geregistreerd en gevolgd op wegen, het team plant apps in telefoons zodat gesprekken kunnen worden gevolgd en een netwerk van computers maakt het mogelijk om veel over de voortvluchtigen en hun families en relaties te weten te komen.
De jagers zijn fanatiek, ze kijken verbeten en roepen Alpha en Bravo in hun contacten met het hoofdkwartier (HQ) als ze de voorvluchtigen op de hielen zitten. Als de stumperds zijn gepakt roepen de ‘rechercheurs’: ‘laat je handen zien’ en ‘op je knieën’. Er klinken nog net geen schoten.
Vanwege mijn achtergrond als oud-politieverslaggever heb ik enkele afleveringen gevolgd om mee te maken hoe burgers uit handen van de overheid kunnen blijven. Ik besefte direct al dat de serie nep is, omdat de voortvluchtigen ook altijd een cameraman bij zich hebben die hun aanwezigheid verraad. De opspoorders doen net alsof ze de cameraman niet zien, maar ze weten: waar die camera is is de voortvluchtige. Ze dwingen helpers van de voortvluchtigen te verraden waar de voortvluchtigen zich bevinden, en ook dat is nep, omdat je van een familielid niet kan verlangen dat hij een familielid verraadt als dat lid niks ernstigs heeft gedaan en alleen maar vlucht. Ze nemen telefoons in beslag waarin de verrichtingen van mensenlevens zitten. En huren een helikopter in met warmtedetectieapparatuur.
Leden van de Rote Armee Fraction (RAF) bewijzen al tientallen jaren dat het ze lukt om uit handen van de politie te blijven. En dat zijn figuren waarvan je zou willen dat ze worden opgepakt vanwege de ernst van hun misdaden. Ook op hen wordt gejaagd in een land dat vol hangt met camera’s. Maar ze worden niet gevolgd door een cameraman. Ook criminele toplieden worden niet gepakt omdat de politie onvoldoende mankracht heeft.
De serie Hunted hangt van onwaarschijnlijkheden aan elkaar. Maar ze laat ook op een angstaanjagende wijze zien hoe het met onze privacy is gesteld. Die bestaat niet meer. We worden overal gevolgd en gezien. Maar nog niet gearresteerd. Maar er komt een tijd- met andere machthebbers aan het bewind, dat ook dat zal gebeuren. Vrees ik.
Afgelopen maandag keek ik voor het laatst naar een aflevering van Hunted. Halverwege zette ik de tv uit, ik werd er beroerd van, van dat jagen op mensen dat bij mij zwarte gevoelens over een nog niet zo lang geleden verleden opriep. Met gestamp van laarzen en treinen die mensen afvoerden. Het beeld ging op zwart. Ik keek snel naar buiten: zou iemand mijn verzetsdaad opgemerkt hebben?
Misschien tot ziens.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.