Bij de thee bleek dat we allemaal iets hadden meegemaakt, iets dat zich niet laat vangen in woorden. Maar het kwam erop neer dat we de dingen om ons heen met een ander oog zagen. Het oog van de ruimte, het oog van de openheid.
Waal
Het oog van de ruimte, het oog van de openheid
Toen gingen we het doen. Zitten. En we zaten. Al was het maar vijf minuten. Vijf gouden minuten.
