Als boeddhist zou je wensen dat mensen beelden niet een op in vertalen in emoties, maar deze laten bezinken en verwerken. Dat zwart-witdenken plaatsmaakt voor een vredeswens voor iedereen, overal, onszelf inbegrepen. Bij gebrek aan voorlieden zoals de Dalai Lama en Thich Nhat Hanh zie je boeddhisten alle kanten uitvliegen, seculariseren en uitkomen in bewegingen die niet breed genoeg, niet boeddhistisch genoeg, inzetten op die vrede. Waar is wat dit betreft nieuw leiderschap in eigen kring, in woord, in daad?