Het jaar 2021 – dag 13 – dierniet

Het is al erg lang geleden dat ik een huisdier hond had: Quintus, de lieve Rottweiler die nooit een keurmeester de arm afbeet omdat hij nooit gekeurd werd, andere armen met rust liet, nooit vals was, behalve soms tegen de moeder van mijn kinderen, als zij hem een bepaalde richting uit wilde duwen en hij niet en zijn ogen dan gifgroen werden en zij bang en ik de hond dan in het nekvel greep om hem tot de orde te roepen en hij dat accepteerde omdat ik dacht dat hij dacht dat ik de leider van de twee persoons roedel was en Quintus buiten opeens de leider was omdat hij mij niet aan de voet volgde maar de benen had genomen tijdens onze dagelijkse tochten in polders, grienden, duinen, bossen en rond vennen en ik voor aap stond in die polders, grienden en bossen, een man zonder hond alleen. Een keer beet Quintus een vervelende hond in de borst, tijdens een avondwandeling door een park en ik de andere hondeneigenaren vroeg hun dieren bij zich te houden omdat Quintus het naar vond aan de anus besnuffeld te worden door een ander huisdier. Toen dat toch gebeurde beet Quintus van zich af, helemaal autonoom, zonder bijt opleiding. De hond van een geweldloze. Sindsdien week de menigte hondenuitlaters in het park als de Dode Zee uiteen als wij er aankwamen. En ook later als ik zonder de overleden hond daar een avondwandeling maakte.

In totaal had ik wel drie honden, de tijdelijke gasthonden niet meegerekend. Dat is niet veel, er zijn mensen die er in de loop der tijd meer verslijten. Sommige mensen hebben wel twee, drie honden tegelijk.

Na Quintus heb ik nooit meer de behoefte gehad een nieuwe hond aan te schaffen of onderdak te geven. Al die jaren na zijn smartelijke dood hoor ik de twijgen van zijn mand nog kraken en voel ik zijn nabijheid. De lekkere lucht van de pup die hij ooit was. Nie wieder.

Zal ik dan een vogel in een kooi nemen, dat is zielig. Een kat, ik haat katten. Een papagaai, ik ben schuw en hou niet van gepraat aan mijn hoofd. Een vis in een kom dan, die dieren worden helemaal gek van het gedraai en ik draaierig. Een paard? Ik ben te zwaar voor een paard. Het zijn uitvluchten omdat ik helemaal geen huisdieren meer wil. Dingen gaan voorbij en aan alles komt een eind.

Een paar jaar terug wilde ik graag een etalagepop aanschaffen, die had ik gezien bij een speciaalzaak in Beekbergen waar ik als ik dood ben begraven word. Nee, niet in de gemeente zelf maar in een bos vlakbij. Een zittende die ik dan in hemd en broek van mij gekleed in een stoel aan de eettafel in de Kloosterbunker zou plaatsen. Maar mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, dreigde dan het contact met mij te verbreken. Terwijl er toch niets onschuldiger is dan een etalagepop in huis die je nooit uit hoeft te laten of eten te geven. En nooit stompzinnige vragen stelt. Nou, die pop is er mooi niet gekomen. Maar ik zou morgen wel uit willen rukken naar Beekbergen als de winkels niet dicht waren door corona. En zo’n pop aanschaffen. Meer mensen hebben een etalagepop in huis, weet ik. Keurige mensen. Geen opblaaspopfiguren.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.