Hoor je mij?
‘Abyssus abyssum invocat’ is Latijn voor ‘de ene afgrond roept de andere’.
Het is een zinsnede uit vers 42:7 van het boek Psalmen van het Oude Testament. Exegeten lezen het als een gelijkenis over de manier waarop de ene fout tot de andere leidt, maar dat is zoals alle exegese inlegkunde.
Buiten die bijbelse context, letterlijk genomen, is het abyssus abyssum invocat een mooi motto voor dit boek en voor de hele Agnosereeks. Dan ben ik, als schrijver, de ene afgrond en jij, als lezer, de andere. Ik roep en jij roept terug, of misschien ben jij het die mij roept en ben ik het die terugroept.
Of misschien luisteren we naar elkaars roep of naar onze eigen echo, zoekend naar verschillen om onszelf of ons zelf te kunnen identificeren, of naar overeenkomsten om uit onszelf of uit ons zelf te kunnen treden, om onszelf of ons zelf uit te kunnen wissen.
Of misschien horen we de echo van iets dat nog geroepen moet worden door iemand die nog moet gaan roepen, en gissen we oeverloos naar de diepere betekenis tot we onherroepelijk in onze eigen oppervlakkigheid verdwenen zijn, of tot we eindelijk de roep zelf als betekenis kunnen zien zonder er iets van onszelf in te leggen – wie zal het zeggen, ik niet.
Dit was, voor nu, mijn roep. Hoor je mij?
