De redactie van het Boeddhistisch Dagblad is geïnteresseerd in de ervaringen van mensen die het boeddhistisch pad volgen. De leer bestuderen en praktiseren. Al of niet op een kussen of in een sangha of in je eentje. Ben je zo’n iemand en wil je je ervaringen delen- hoe je het boeddhisme hebt ontdekt, wat het je opbracht en niet, je teleurstellingen en hoop, je verwachting, welke richting je volgt en waarom, of als je het boeddhisme weer hebt verlaten- stuur ons jouw ervaringen in een niet zo’n heel lange tekst toe om in de serie Boeddhistische doeners en denkers gepubliceerd te worden.
Ongeveer 25 jaar geleden ging ik in op een uitnodiging om 10 dagen weg te gaan met een vriendin. In die tijd had ik 2 kleine kinderen en was fulltime moeder. Ik wist niet waarheen en wat we gingen doen. Dat was mijn eerste ontmoeting met vipassana. Toentertijd waren de teksten onvertaald en daardoor heb ik waarschijnlijk maar een klein deel begrepen van wat er gezegd werd. Wel knapte ik van het hele gebeuren erg op en voelde me een stuk lichter.
Ik was geïntrigeerd door de teksten verteld door Goenka, waar ik vreselijk om moest lachen omdat het leek alsof hij feilloos aanvoelde waar ik allemaal doorheen ging. Naar zijn humor keek ik elke dag uit.
Mijn breekpunt lag op dag 7 en daar hulp bij gevraagd en gekregen. De uitleg koester ik nog immer.
Thuis de manier van beoefenen met tijd en wijle proberen vast te houden. Echter, toen was dit niet haalbaar. Toen ben ik gaan bedenken wat de essentie volgens mij was. De vraag , “wat doet een monnik”, kwam op.
Via dit pad, allerhande literatuur, spreekwoorden, de bijbel, de koran, de torah, de dagelijkse gebeurtenissen, het nieuws, wetenschap, documentaires en mijn ervaring bij het leven met indianen en boslandcreolen in Suriname, waar ik gewoond heb, plus alle andere gemaakte reizen,mijn moederschap, zusterschap, echtgenootschap etc, ben ik het boeddhisme gaan analyseren en beetje bij beetje praktiseren. Als beelddenker bleef het plaatje van een mens en de steen me bij en bij tijd en wijle ook het achtervolgen. Evenals de afbeelding van yingyang.
Begin dit jaar kreeg ik een verkeersongeluk. Mijn hele leven al droeg ik een onberedeneerbare angst bij me, waar ik niet bij kon komen. Met het ongeluk besloot ik deze angst aan te kijken, vrij te laten om te zien welke vorm deze aan nam. Ik kan melden dat ik schrok van de heftigheid . De oorzaak was me al meer of meer duidelijk, na het uitpluizen van onder andere onze familiegeschiedenis, de karakters van dit gezin en mijn eigen karakter, wat angst was, dat voelde ik ook redelijk aan dacht ik nog. Op de heftigheid van mijn emoties had ik me duidelijk verkeken.
De ik-vragen werden opgelost. Ook het al of niet belang van beelden, stilstaand in de tijd van toen. Nog steeds die steen apart van het mens in het beeld. En eindelijk, pas geleden, na het voelen van de steen op mijn maag, begrijp ik en begrijp ik dat ik op mijn manier praktiseer.
Brengt een hoop rust, moet ik zeggen. Dus dat is in een notendop het hele verhaal
Was getekend Karin Graven. Wilt u ook uw boeddhistische ervaringen delen stuur ze dan op naar redactieboeddhistischdagblad@upcmail.nl