Een baggernacht. Maar wat is dit een ervaring. Dankzij mijn hoge gevoeligheid/opmerkzaamheid (en wellicht de 13 jaar zentraining) merk ik nu al verschil als gevolg van het verlagen van de dosis ssri. Er gebeurt namelijk echt iets concreets in mijn hersenen… maar hoe kan ik dat ooit goed omschrijven?
Het is mij bijvoorbeeld heel helder geworden dat zoiets als empathisch vermogen van oorsprong géén rationele zaak is, maar dat je wel een rationeel substituut ervan kunt aanleren. Je kunt *weten* wat het is en er dus naar handelen. Maar er zit dan toch een verschil in, omdat de bron niet hetzelfde is. Het is wat meer “plat”. En zo is het met veel dingen. Je kunt het opvangen met rationele substituten. (Die voor veel mensen wellicht niet als vervangingen worden ervaren, omdat ze eenvoudigweg niet anders (kunnen) weten.)
Dat is ook wat mij overkomen is. Ik raakte door een bepaalde plotsklapse verandering in mijn overbelaste hersenen ineens heel veel kwijt -waaronder het herkennen van mijzelf als mijzelf- en raakte daar ontzettend van streek van. Het reptielenbrein domineerde en alles werd angst. Maar rationeel wist ik het allemaal nog. Leven met substituten en dat maar zien te aanvaarden. Een enorme opgave.
En nu lig ik hier en het wordt allemaal weer wat meer driedimensionaal. Ik kan het niet anders zeggen. Er verschuift iets in mijn hersenen. Onwillekeurig denk ik aan “Onverwacht inzicht” van Jill Bolte Taylor, die precies het tegenovergestelde meemaakte, zo lijkt wel.
Het is gewoon een schatkamer, dit alles zo nauwgezet te ervaren. Een donkere, dat wel.
Elisabeth ter Borg zegt
Mag ik de lezer even op weg helpen… Ssri’s zijn Selectieve serotonine-heropnameremmers. Ze worden veel gebruikt als remedie tegen depressies, angststoornissen en compulsief gedrag. Hoe graag we misschien ook anders zouden willen, maar de hersenen zijn een klein chemische lab. Voeg wat toe of haal wat weg en hoppa complexe menselijke constellaties als compassie, medeleven, medevreugde verliezen vaste grond. Een mooie oefening in niet-zelf?
Marloes zegt
Dank je wel, Elisabeth. Ik ben het met je eens, we lopen op een dun lijntje.
Overigens ga ik er gemakshalve vanuit dat de lezer mij “kent” van mijn eerdere columns. Wellicht is dat niet geheel juist gesteld. Maar er zit een zekere continuïteit in.
yodini zegt
Ik was wel blij met de toelichting, het is voor het eerst dat ik kennis maak met u als columniste.
frans zegt
Hoi Marloes,
Wauw dus ‘ik’ ben niet de enige die het gevoel en de ervaring heeft dat zo vaak het rationele de baas is – en DENKT dat dat empathisch is. Zo ervaar ik het. Een zonsondergang zien en het vergelijken met een vakantiekaart zei iemand eens. Je weet het, maar hoe duik je de werkelijkheid in? Hoe kom je weer bij jezelf? Die vragen houden mij ook bezig. P.s. ik wist niet wat ssri was maar dat maakte Elisabeth duidelijk :-)
Denken in plaats van ervaren is leven met substituten. Ik heb er vaak zo de balen van. Ik neem ook wel eens iets waarmee ik mijn ratio effe uitschakel. Het zij zo. Kan er wel een REDE voor geven, maar dan ben ik weer daar waar het niet is. Telkens zonder oordeel over wat was weer terugkeren in de schoot van het wezen. Dat lijkt de ‘opdracht’, zonder dat het als opdracht ervaren word. Oeff hi hi.
In ieder geval HARTelijk dank voor je openheid –die zoals gewoonlijk door je ervaringen heen schijnt!