Onze daklozenkrant-verkoper, laat ik hem Claudio noemen, heeft een filosofische inslag, Hij zit altijd diep in gedachten verzonken op zijn kruk, met een stapeltje kranten in zijn rechterhand. Maar zodra je hem aanspreekt, leeft hij op en deelt vol enthousiasme al zijn overpeinzingen met je.
Een tijdje geleden vertelde ik hem over ons Peace Poster project, de witte posters met wijze quotes in zwarte letters, toen nog door heel Amsterdam verspreid. Zit jij daarachter, riep Claudio verbaasd. Hij had de poster met de quote van John Lennon zien hangen op het Raamplein.
‘Die quote kende ik allang,’ zei Claudio met een zekere air.
‘Life is what happens while you are busy making other plans…’ citeerde ik Lennon. ‘Het leven is wat er gebeurt terwijl je bezig bent andere plannen te maken.’
Er kwam een frons op Claudio’s voorhoofd. ‘Ja, jij zegt het maar toch, het leven…’ begon hij tegen te sputteren met zijn Italiaanse accent en intonatie.
Ik onderbrak zijn beginnende betoog om hem de foto van een andere quote te laten zien op mijn telefoon. Claudio boog zich ernaartoe en las hardop: ‘You need nothing to be happy, you need something to be sad.’
‘Je hebt niets nodig om gelukkig te zijn, je hebt iets nodig om verdrietig te zijn.’
Claudio fronste en zei peinzend: ‘Dat is toch niet waar voor de meeste mensen…’
‘Kijk, Claudio,’ redeneerde ik, ‘als je verdrietig bent, is dat altijd èrgens om. Je piekert over iets of bent boos over iets. Maar gelukkig kun je zomaar zijn, zonder reden. Hoe minder je nadenkt, hoe beter eigenlijk.’
‘Maar Francíska…’ wierp hij tegen, dramatisch op zijn Italiaans. ‘Ik móet nadenken. Met niets gelukkig…?’
‘Als je je geen zorgen maakt, is alles toch oké, Claudio?’ Hij aarzelde.
‘Ik weet het door de meditatie,’ legde ik uit. ‘Als je gewoon héél stil wordt en nergens over piekert, dan is er vrede en is alles goed. Dan heb je niets nodig.’
‘Hmm, hmm..’ Claudio kreunde er luidruchtig bij. ‘De meeste mensen willen toch dingen…?’
‘Jazeker, maar maakt het ze echt gelukkig?’ vroeg ik, retorisch en gepassioneerd. ‘Misschien ben jij als je vanavond in je tent zit, wel gelukkiger dan sommige mensen hier in de buurt met hun dikke auto!’
Claudio hield zijn hoofd scheef, trok een twijfelachtig gezicht en grijnsde toen. Hij monterde op en vroeg liefdevol:
‘Wat is jouw lievelingsquote, Franciska? Laat mij zien.’
‘Wacht even!’ zei ik.
Ik begon te zoeken in mijn telefoon. Ondertussen kwam er een klein vrouwtje aan, dat Claudio in het voorbijgaan een bruine papieren zak overhandigde. ‘Terima kasih!’ riep hij haar na.
‘Praat je nu Indonesisch?’ vroeg ik. ‘Ja Franciska, dat is dankjewel. Ik ben geen talenwonder, maar ik kan dankjewel zeggen in veertig, vijftig talen. Op mijn reizen heb ik dit geleerd. Deze dame brengt mij Indonesisch eten, af en toe.’
‘Wat lief,’ zei ik ontroerd en keek nieuwsgierig naar de stapel van verschillende donaties bij zijn voeten. ‘Er wordt goed voor je gezorgd.’ Claudio haalde glimlachend zijn schouders op.
Ik keek weer op mijn telefoon en las voor: ‘Open your heart to the eternal love which surrounds you…. Open je hart voor de eeuwige liefde die je omringt.’
‘Dat is jouw favoriet?’
‘Ja, zó mooi! Vind je niet?’
Opnieuw begon Claudio te fronsen: ‘Dat is misschien waar voor zeventig procent van mensen,’ redeneerde hij met wetenschappelijke precisie. ‘Maar als de mensen tegen jou zijn en achter jouw rug over jou kwaad spreken, dan kan jij toch niet… als jij verstoten bent…’ Er kwam een donkere blik in Claudio’s ogen.
Ik sprak hem op mijn beurt maar weer tegen. ‘Het maakt eigenlijk niet uit, Claudio. Als je goed kijkt… wees heel stil en kijk naar de bomen (ik wees naar het plantsoen), naar de mensen, naar de hemel, alles is mooi!’
‘Ah maar Franciska…’ Claudio schudde zijn hoofd, kreunde weer en klaagde zijn bekende verhaal over de vele mysterieuze krachten die zijn leven lijken te ondermijnen.
Ik wist niet goed wat daarop te zeggen, maar bleef volhouden dat de eeuwige liefde overal is. Claudio gaf het klagen tenslotte op en zei bemoedigend: ‘Jouw project is sympathiek, jij wilt de mensen blij maken.’
‘Dankjewel Claudio, dat klopt. Het was fijn om met je te praten!’
Hij kuste op zijn vuist als groet en we namen vrolijk afscheid. Na een paar meter keek ik nog eens om en zag hoe een nieuwe voorbijganger hem wat geld overhandigde met een sierlijk gebaar. Claudio legde een hand op zijn borst als teken van dankbaarheid.
Open je hart voor de eeuwige liefde die je altijd omringt.
Als je er ogen voor hebt, is die onmogelijk te missen.
