Wil het Westen een volwaardige vorm van boeddhisme worden dat antwoorden biedt aan de noden van onze westerse opvattingen, dan zal het bereid moeten zijn om zich los te maken van traditionele en Aziatische vormen . Het zal heilige huisjes moeten intrappen, een zinvolle invulling geven aan de dharma zonder daarom te raken aan de kern van Boeddha’s onderricht.
Het boeddhisme in het Westen is in die mate verschillend dat het veelal meer stoelt op meditatie, dit in tegenstelling tot het Oosten waar er meer devotioneel gekeken wordt naar de Boeddha als figuur, ja zelfs haast goddelijke aspecten aan hem toebedeeld worden die diep zijn ingebed in het boeddhisme als religie. In het Westen wordt meer met een kritisch, een analytisch oog gekeken naar de Boeddha als persoon, als rolmodel, ontdaan van vele mythes en goddelijke status. Het boeddhisme in het Westen wordt vrij vaak beoefend door middel van meditatie, ook meer op een filosofische basis. Dat zijn elementen die in de nabije of verre toekomst onvermijdelijk hun stempel zullen drukken op de ontwikkeling van een eigen, herkenbare westerse dharma.
Persoonlijk denk ik dat we, na een zeer lange introductietijd van het boeddhisme bij ons, dankzij of via andere tradities, de tijd is aangebroken om ons karretje los te haken van diezelfde tradities en een eigen invulling geven aan de dharma, gestoeld op een vorm beantwoordend aan onze anders georganiseerde maatschappij. Wat behelst de dharma ontdaan van alle culturele vormen van ritueel en tradities? Moeten we een richting inslaan die neigt naar de visie waar Steven Bachelor voor staat ? Of eerder zoals Ambedkar deed in India? Moeten we overwegen om het aspect humanisme en geëngageerd boeddhisme in te voeren zoal in Taiwan of zoals Thich Nhat Hanh dat voorstond?
Het zijn uitdagingen voor de toekomst die onvermijdelijk op ons afkomen, maar die we, onszelf krampachtig vastklampend aan de traditionele stroming waarin we kennis maakten met het boeddhisme, negeren. Net zoals een kind op volwassen leeftijd op eigen benen staat, zal het Westen zelf een eigen traditie moeten ontwikkelen. Welke basis je daarvoor gebruikt? Een goed uitgangspunt zou misschien kunnen zijn dat we alle omslachtige regeltjes en de héle tripitaka overboord gooien, terugkerend naar de basisregels van de historische Boeddha.
Wat zouden die basisregeltjes kunnen zijn?. De drie kenmerken van het bestaan? De vijf, acht of tien leefregels? Simpel, eenvoudig , duidelijk omschreven, verstaanbaar voor elke modale leek? We moeten beseffen dat in westers boeddhisme meditatie een belangrijker plaats inneemt dan in het Oosten; dat ook het therapeutische aspect van de dharma in het Westen belangrijker is dan het devotionele. Nog heel veel overwegingen en tijd die verstrijkt maar ooit is mijn hoop dat het westerse boeddhisme volwassen wordt en zijn plaats inneemt als een volwaardige traditie; al is ook dit persoonlijk wishfull thinking.
Shaku Kajo.
Harm Morsink zegt
Hopelijk mag ik aannemen dat je de boeken, the teachings of the Buddha, hebt. Hierin staat precies beschreven wat het Boeddhisme inhoudt.En naar mijn bescheiden mening, veranderen de woorden van de Boeddha niet met de tijd, en al helemaal niet met de plek waar je geboren bent op aarde. Waarom iets veranderen wat de waarheid (leegte) is en weer een andere stroming eraan toevoegen? Dit brengt meestal meer conflicten met zich mee en kan leidden tot scheuringen. Ik ga ervan uit dat je verder bent in je Boeddhistische ontwikkeling dan ik, maar gezien je laatste zin een verlangen is, heb je ook nog een lange weg te gaan. Mogen alle levende wezens oprecht en gelukkig zijn.
Horemans Marc zegt
Beste, het gaat niet om stromingen in het Boeddhisme. Wat is überhaupt Boeddhisme? De Boeddha heeft nooit een isme onderricht, maar een vaststelling dat er lijden is en hoe je het lijden kan be eindigen. Zelf sprak hij van een oud pad dat altijd al bestaan heeft, en hij herontdekt had : de Dhamma. De Boeddha claimde dus helemaal niet iets uitgevonden te hebben maar wel herontdekt of inzicht in.. verkregen te hebben.
Waar dit artikel over gaat is dus niet de Dharma als dusdanig, maar de manier waarop mensen die toepassen en ermee omgaan. Zoals je weet is dit eigen en onderhevig aan culturele, geografische en tijdsgebonden tradities die veranderden naargelang het Boeddhisme zich verspreidde en aanpaste aan de plaatselijke cultuur. De Dhamma zelf is nooit veranderd, hoe je ermee omgaat, de praktijk valt volgens mij onder de noemer geschikte middelen.(Uppaya ).
Ik hoop dat je het artikel kan plaatsen vanuit deze invalshoek, en niet beschouwt als een poging om nog maar eens een -isme toe te voegen.
Met groot Mededogen
Shaku Kajo.🙏