Een tijdje geleden riep iemand zonder aanleiding ‘hoi’ naar mij. Iemand die ik niet kende. Maar ze was meteen vertrouwd.
Alles liet hij los: de schilder-conventies van die tijd en zijn status, ook toen hij vrijwel niets meer bezat.
Ik keek verwachtingsvol naar de open deur. ‘Maar dit moet ook nog weg.’ Zei ik, wijzend naar de drek (ja, beter woord) op de bodem van de bus.
Een oudere vrouw gaat direct rechts achter me zitten, op de ‘praatstoel’.
Mensen hebben veel spullen. En mensen sjouwen met die spullen. Vanuit mijn ergonomische bestuurdersstoel zie ik heel wat kromgetrokken ruggen en verbeten gezichten langskomen.
De grote tafel is half bezet. Koffie, lunchpakketjes. Af en toe schuift er iemand aan, af en toe stapt er iemand op. We kijken naar de televisie maar we kijken niet naar de televisie.
Op de terugweg bekruipen me een paar vragen. Hoe vertel ik een boeddhist dat een orgie van hechting en afkeer een feest kan zijn? Zou ik nu de pali-politie op m’n dak krijgen?
Mijn eigen begeerten en afkeren, mijn weten en mijn niet-weten, kortom mijn struikelend zoeken op en rond het achtvoudig pad staan model voor mijn teksten.
Hij kneep haar goeiig in haar arm. Ze antwoordde hem met een stralende glimlach en streek een getatoeëerde hand door zijn korte haar dat gestijfd recht overeind stond.
Ik vroeg mij af wat hier en nu eigenlijk is.
