Een vogel trok krassen in de stilte. Ik tilde loom m’n hoofd op en gluurde over het gangboord. De plas was als een spiegel. Ver weg dobberde een jacht. De fuut dook onder.
Eelco van der Meulen
Halte Hertenkamp -hoi
Een tijdje geleden riep iemand zonder aanleiding ‘hoi’ naar mij. Iemand die ik niet kende. Maar ze was meteen vertrouwd.
Halte Hertenkamp – Rembrandt de bodhisattva
Alles liet hij los: de schilder-conventies van die tijd en zijn status, ook toen hij vrijwel niets meer bezat.
Halte Hertenkamp – Als waren ze zojuist uit een gierput gekropen…
Ik keek verwachtingsvol naar de open deur. ‘Maar dit moet ook nog weg.’ Zei ik, wijzend naar de drek (ja, beter woord) op de bodem van de bus.
Halte Hertenkamp – Het komt uiteindelijk vast wel goed…
Een oudere vrouw gaat direct rechts achter me zitten, op de ‘praatstoel’.
Halte Hertenkamp – Een lege berghut diep in de Andes
Mensen hebben veel spullen. En mensen sjouwen met die spullen. Vanuit mijn ergonomische bestuurdersstoel zie ik heel wat kromgetrokken ruggen en verbeten gezichten langskomen.
Halte Hertenkamp – Zeg nooit nooit
De grote tafel is half bezet. Koffie, lunchpakketjes. Af en toe schuift er iemand aan, af en toe stapt er iemand op. We kijken naar de televisie maar we kijken niet naar de televisie.
Halte Hertenkamp – Voetbal
Op de terugweg bekruipen me een paar vragen. Hoe vertel ik een boeddhist dat een orgie van hechting en afkeer een feest kan zijn? Zou ik nu de pali-politie op m’n dak krijgen?
Halte Hertenkamp – ‘Juf, mag het raam dicht? Ik krijg een stijve nek’.
Mijn eigen begeerten en afkeren, mijn weten en mijn niet-weten, kortom mijn struikelend zoeken op en rond het achtvoudig pad staan model voor mijn teksten.
Halte Hertenkamp – ‘Geluk is dat je niet te veel pech hebt.’
Hij kneep haar goeiig in haar arm. Ze antwoordde hem met een stralende glimlach en streek een getatoeëerde hand door zijn korte haar dat gestijfd recht overeind stond.
