´Ik ben blij dat u er bent, zeg!´
´Hebben jullie lang staan wachten?’
‘Valt wel mee, maar we wilden hier weg, hè schat?’
Hij kneep haar goeiig in haar arm. Ze antwoordde hem met een stralende glimlach en streek een getatoeëerde hand door zijn korte haar dat gestijfd recht overeind stond. De tattoo strekte zich uit over haar arm en verdween onder een korte mouw van een truitje dat glinsterde van de glitter. Ook hij droeg tattoos op ’n armen. En rond zijn hals die zichtbaar was boven een smoezelig hemd.
‘Jullie hebben elkaar lang niet gezien?’
Ik had hen opgepikt bij de bushalte voor de penitentiaire inrichting die geen gevangenis meer mag heten.
‘Zeven maanden lang één keer per week.’ Z’n onrustige ogen stonden een moment stil. ‘Maar dat is nu afgelopen.’ Z’n vriendin kon haar ogen niet van hem afhouden.
‘Was je stout geweest?’
‘Tja.. ingereden op een agent. In een domme opwelling. Ik had direct spijt maar kon het niet meer terugdraaien, hè.’
‘Heb je ‘m geraakt?’
‘Ha, ha… nee, dan had ik hier nu niet gezeten, hoor!’
‘Was het een beetje vol te houden daar binnen?’
‘Nou ja.., je moet je aanpassen. Dan gaat het wel. Alleen, als er een paar van die je-weet-wel zitten, kun je ’t slecht hebben. Dan moet je niet zeepje laten vallen zal ik maar zeggen. Of ze ketsen je kop tegen de tegels en als je bij komt hebben ze in je potje pindakaas liggen roeren..’
‘Ik schoot verborgen in de lach. Ik wilde het gesprek niet verstoren.
‘Verderop moeten we eruit. Gaan we weer samen naar ons huisje, lieverd.’
‘Je zult je de volgende keer vast twee keer bedenken.’
‘Reken maar. Dat gaat echt niet meer gebeuren, hoor! We blijven vanaf nu mooi bij mekaar.
Hé, bedankt. Hè!
‘Graag gedaan. Maak er iets moois van samen!’
‘Geluk is dat je niet te veel pech hebt.’ zei een collega laatst bij de koffie.
