In een heel ver land was het zo koud dat de regen soms een hele nacht als bevroren pijpenstelen aan de wolken bleef hangen. De blijde ouders van een zojuist geboren jongetje noemden hem de 24e Lama. Een vreemde naam? Als de mensen uit dat verre land zouden horen dat wij onze kinderen Piet of Anna noemen zouden zij dat niet minder vreemd vinden. Al gauw bleek dat het een schrander manneke was. Op z’n vijfde kon hij al prachtig keelzingen en met een stok meetkundige figuren in de sneeuw tekenen. Het was dan ook geen wonder dat men hem herkende als de reïncarnatie van de 22e Lama. Men vroeg de ouders de naam van het jongetje dan ook te wijzigen in de 23e Lama. Maar iedereen weet dat het veranderen van een naam ongeluk brengt. Dus de ouders weigerden daaraan mee te werken. Toen stond een oude en wijze man op. Hij zei dat vlak voor de geboorte van de 24e Lama zijn lieve herdershond was gestorven. De oude en wijze man zei dat hij in de hond, al toen het een puppy was, de reïncarnatie van de 22e Lama had herkend. Maar hij had het nooit rond willen bazuinen omdat hij bang was dat hij door de mensen voor dwaas zou worden uitgemaakt. Zonder dat er over gesproken werd, wist iedereen dat de 22e Lama zich verloren had in begeerte en verblinding. Menig jonge monnik was daarvan het slachtoffer geworden. Dus de gedachte dat de 22e Lama als hond was wedergeboren vonden de mensen zo raar nog niet. De oude en wijze man vertelde verder dat het dier 17 jaar was geworden en een prachtig leven had geleid. Hij was zeer geliefd in het dorp. In de eerste plaats omdat het een heel vriendelijke hond was, maar meer nog omdat hij eens een kind had gered. Een meisje van acht jaar was verdwaald en was zeker omgekomen in de bergen als de hond haar niet terug naar het dorp had geleid. Terwijl de oude en wijze man sprak begonnen steeds meer dorpelingen bevestigend te knikken en woorden van instemming te roepen. Zij konden zich de hond goed herinneren. Ze begrepen nu dat ze zich hadden vergist en herkenden ter plekke in het jongetje alsnog de reïncarnatie van de 23e Lama, die zoals gezegd in het dierenrijk was wedergeboren, maar als hond zeer goede daden had verricht. De mensen uit het dorp wezen de jongen aan als de 24e Lama. Ik vertelde u al dat hij toevallig zo vanaf zijn geboorte reeds heette. Iedereen was blij, want het scheelde een hoop gedoe. Op de plek waar de man de dode hond aan de gieren had gelaten werd alsnog een kleine stoepa opgericht.
Zo zie je maar weer dat de mensen het zichzelf met een beetje creativiteit en inschikkelijkheid heel wat gemakkelijker kunnen maken. Wie kan daar wat op tegen hebben? Het was toch al zo koud in dat land.
Hoe ik dit allemaal weet? Nou, je moet als buschauffeur gewoon je ogen en oren goed open houden.
Geef een antwoord