Alleen wat we werkelijk zijn, het pure Zijn, is onverstoorbaar. Iets in ons, ons Ware Zelf, is altijd in harmonie, voorbij leven en dood. Dat is de universele vrede in On kaka kabi sama e sowaka – en is de realisatie van de bodhisattva’s, die alle wezens uit hun ingebeelde hel willen redden. Ingebeeld, want de hel hoort bij het relatieve, bij onze interpretaties; het pure Zijn is altijd in vrede.
Ciska Matthes
Herinneringen aan Harada Tangen roshi – Kanzeons zegen
Bewustzijn is niet gebonden aan tijd en plaats. Gebeurt het je niet soms, dat je juist aan iemand moet denken, vlak voor die persoon jou opbelt? Of je loopt hem of haar precies die dag tegen het lijf, geheel onverwacht. Dat toont alleen maar de draadloze verbondenheid tussen alle mensen, die er altijd al is.
Herinneringen aan Harada Tangen roshi – muggen en andere bodhisattva’s
Ramana Maharshi, de beroemde Indiase wijze, zei eens dat als de klagende mens en de mug samen voor de rechter zouden komen, de mug in het gelijk gesteld zou worden. De mug doet immers niets verkeerd; hij doet alleen maar wat zijn natuur is, namelijk steken en bloed drinken. Tegelijk biedt hij ons een sublieme kans het lichaam te overstijgen.
Herinneringen aan Harada Tangen roshi
…
Herinneringen aan Harada Tangen roshi
…
Herinneringen aan Harada Tangen roshi
…
Herinneringen aan Harada Tangen roshi
…
Herinneringen aan Harada Tangen roshi – Obon (vervolg) – De hitte in mijn bol
‘Soms, als zazen heel goed gaat, worden we heel blij met onszelf. We voelen ons sterk en dan komt er trots. Daar moet je voor oppassen. Het is geen werkelijke vrijheid, het is de overheersing van het kleine ik.’
Obon, het Japanse Allerzielen (vervolg)
De zwaarte kan zo licht worden; de doden horen bij het leven. Verdriet is eigenlijk liefde, en acceptatie geeft ruimte. Er is geen harde grens tussen leven en dood. Het lichaam sterft, maar in wezen blijft alles één. Dat is wat Obon je kan helpen te beseffen.
Herinnering aan Harada Tangen roshi – Het Japanse Allerzielen
De kraaien gapten op den duur alle koekjes en snoepjes wel weg. Ze namen die slinks tussen hun snavel en vlogen er de berg mee op, om ze daar uit de verpakking te pikken.
