Vanmorgen zong Frank Sinatra in de Arbeidsvitaminen My Way. Het raakte mij en ik werd stil door de emotie. Zelf heb ik altijd geprobeerd mijn leven zelf vorm te geven. Met enkele anderen die mij in mijn lange leven een steuntje in de rug gaven. Met Paul Stolk met wie ik als jonge vent eind jaren zestig van de vorige eeuw het persbureau RPR oprichtte. We behoorden tot de eerste onderzoeksjournalisten in Nederland die de arbeiders een stem gaven.
My way. Als partner, als vader, als grootvader. In de wereld van de vakcentrales, de ondernemingsraad, milieuorganisaties, opkomen voor anderen. Als journalist, om mensen in de problemen te helpen een menswaardig bestaan te leiden. Ik probeerde dat op mijn eigen wijze. Met mensen die van mij hielden of mijn mogelijkheden zagen. My way.
Anderen mogen uitmaken of mij dat gelukt is.
Ik besef dat deze tekst verwaand klinkt, op de borstklopperij. Ik ging deze weg ook omdat ik geen menselijk aanwijzers boven mij kan velen. Die mij hun richting dicteren, opleggen.
Regrets, I’ve had a few,
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.
I planned each chartered course,
Each careful step along the byway;
And more, much more than this,
I did it my way.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie