Er wordt niet veel gesproken over onze hulpdiensten. Ze zijn ons zo vertrouwd dat we er niet meer over nadenken. Dat is een nadeel. Het gevaar is dan groot dat we ze uit het oog verliezen en zelfs tegenwerken. Met de politie heeft de gewone burger meer te maken dan met de ambulancedienst of de brandweer.
De kans is klein dat we persoonlijk een beroep moeten doen op de brandweer. Daardoor kan onze aandacht en waardering voor de brandweer afnemen, wat kan leiden tot verlies aan kwaliteit van deze hulpdienst, met mogelijk meer dodelijke slachtoffers tot gevolg.
Daarom is het noodzakelijk dat de brandweer in de hoogste staat van paraatheid wordt gehouden. De overheid onderschrijft dat wel, maar meent de kwaliteit van de brandweer op peil te kunnen houden met een goede landelijke organisatie. Dit blijkt averechts te werken, zoals we dat ook bij de reorganisatie van de politie hebben gezien.
Bij de brandweer gaat het vooral om de innerlijke kracht van een team, dat gegroeid is uit een sterke kameraadschap en deskundigheid. Door steeds samen te oefenen besef je wat je aan elkaar hebt en kom je tot een sterke teamgeest. Dat ontwikkelt zich op kleinschalig niveau en kan moeilijk op landelijk niveau worden bereikt.
Angst is de grootste bron van mislukking en die is minimaal als mensen elkaar als een team van vrienden leren vertrouwen. Een sterk team geeft zekerheid en vertrouwen, zowel bij de eigen teamleden maar ook bij de slachtoffers van de brand. Ook de gezinsleden van de brandweermensen voelen zich meer gerust als ze weten dat hun man of vrouw door een sterk team wordt ondersteund.
Een team versterkt zich niet alleen door grondige training, maar ook door sterke kameraadschap en vriendschap, door gezelligheid en waardering. Hier kunnen we allen aan meewerken want elke stad beschikt over een brandweer met brandweermensen die medewerking en gezelligheid nodig hebben, maar vooral waardering.
