Omdat ik in het nu leef, gaan veel zaken die met tijd en bederf te maken hebben fout. Zo wilde ik vanavond krielaardappels koken die voorgekookt in een plastic zakje zaten. Gekocht in een moment van zwakte en om eten in huis te hebben als ik bijvoorbeeld een been breek en niet meer naar de super of groentewinkel kan. Of als de aardappeloogst mislukt, dat kan ook. Goed tot 24/6/17 stond er op het zakje. Dat hadden ze er beter niet kunnen zetten. Omdat het voor mij altijd nu is maar ik ook niet met een opgeblazen buik en darmklachten in de mand terecht wil komen, liep ik naar de agenda op mijn werktafel. Het is vandaag 27 juni 2017. Ik maakte het zakje open, rook eraan en het was okay. Ze waren nog prima eetbaar.
Bijna alles in je leven kan je terughalen en/of herstellen. Als je je spaargeld verspeelt kan je weer opnieuw sparen, als de omstandigheden er naar zijn. Een ruzie kan je bijleggen, je lief om vergeving vragen als dat nodig is, rij je tegen het verkeer in op een snelweg dan zijn er altijd wel rotondes of vluchtstroken om met de stroom mee te gaan. Ben je Jehova Getuige dan kan je altijd nog boeddhist worden. Ben je een dronkenlap of goorlap, niks aan de hand. Er zijn herstelmomenten.
Wat je echter nooit terug kan halen is tijd. Al zit je de hele dag op je luie kont, voer je niks uit, ben je in rust of in meditatie, de tijd verstrijkt en diezelfde tijd komt nooit weer terug. Zelfs als ik morgen zou besluiten om het leven van vandaag een op een over te doen, is dat toch anders. Net zoals het water in de Maas nooit hetzelfde is, al lijkt dat ogenschijnlijk anders. Tijd kan je niet kopiëren. Die aardappels in dat plastic zakje hebben geen benul van tijd. Het waren mensen die er ‘goed tot 24/6/17’ opzetten. Om mij te waarschuwen tegen onheil en darmkrampen. Leven in het nu is niet alleen in het moment leven, maar een keten van nu beleven, eigenlijk niet beleven. Zoals priesters vroeger elke dag bij het ochtendgloren of avondrood zichzelf en hun god beloofden de komende 24 uur in kuisheid te leven en daaruit het celibaat voortkwam.
Het oneindige nu. Zonder uiterste consumptiedatum.
Moedig voorwaarts.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie.
Marc zegt
Als het verleden niet (meer) bestaat, en de toekomst (nog) niet bestaat, wat doet een mens dan veronderstellen dat het nu bestaat?
En als het “nu” wel bestaat, dan is dat direct ook het enige dat kan bestaan, want verleden en toekomst bestaan immers niet (meer of nog niet). Wat is dan de (toegevoegde) betekenis van stellen dat je “in het nu leeft”, als dat het enige is dat bestaat en kan bestaan? Het is triviaal en daarmee overbodig te stellen.
Heeft het advies om “in het nu te leven” wel betrekking op tijd? Of meer betrekking op aandacht?
Poldermick zegt
Weer eens een prima stukje, zeer geachte heer Hoek !