In een Britse tv-serie over de Tudors, die speelt in de zestiende eeuw, speelt een acteur als verzetsman tegen koning Hendrik de achtste mee die ook een belangrijke rol had in een film over de IRA. Wat is het toch dat mensen blijkbaar geselecteerd worden om hun fysiek, mogelijk hun tongval, als er acteurs als opstandelingen worden gezocht. Heeft het verzet een gezicht?
In het echte leven maken we in een fractie van een seconde de keus of we iemand wel of niet mogen, volgen of leiden we mensen. Of worden we verliefd. Wat is dat toch? Is het leven ook een film, een decor? Zijn wij acteurs zonder zelf, spelers in het nu en toen en morgen?
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie.
