Vandaag besloot een Nederlandse rechter dat een twaalfjarig kind, waarbij een hersentumor is verwijderd, verdere reguliere medische behandeling mag weigeren. De vader was naar de rechter gestapt om zo’n behandeling af te dwingen. De rechter acht de jongen wilsbekwaam en vindt dat de jongen bezig is met de kwaliteit van leven nu maar ook nadenkt over de dood. De ouders zijn gescheiden.
Het rechterlijk vonnis is gebaseerd op de wet, houdt geen rekening met emoties.
Al heel lang geleden werd mijn zoon geopereerd in zijn hoofd. Het was een vier uur durende risicovolle operatie. Mijn kind was jonger dan twaalf jaar, was wel wilsbekwaam maar juridisch gezien had hij weinig tot niets in te brengen over de behandeling. Wij, zijn ouders hadden de beslissing genomen hem te laten opereren. Natuurlijk wel in samenspraak met onze zoon en zijn belang voor ogen hebbend. Maar hij lag op de operatietafel, niet wij.
Na de geslaagde operatie zeiden de artsen dat er mogelijk een volgende operatie noodzakelijk was als de klachten zouden terug komen. Ik weet nog dat ik dacht: Wil onze zoon dat wel, en wat als hij dat niet wil, zo’n ingrijpende operatie waaraan zoveel risico’s kleven? Wat geeft ons het recht over hem te beslissen? Kunnen we hem dwingen zo’n ingreep te ondergaan? En als hij nee blijft zeggen? Het zijn morele kwesties. Je houdt van je kind, wil dat hem lijden bespaard blijft. Maar kan je zo’n kleine jongen, een volwaardig persoon, ook dwingen dingen tegen zijn zin te doen? Ook als het een kwestie is van leven en dood.
Ik heb mijn kinderen en partner een wilsverklaring gegeven dat ik onder bepaalde omstandigheden geen medische behandeling wil ondergaan, ook niet gereanimeerd wil worden. Dat wil ik. Niemand kan mij dat recht ontzeggen. Dat wij, volwassenen, kinderen kunnen dwingen iets te doen of te laten vind ik een enge gedachte. Soms kan het niet anders, zeggen we dan.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord.
Clementine zegt
Goed geschreven en de bijsluiter is ook ok.??