Gisteren schreef ik over het verlies van Feyenoord, afgelopen zondag, tegen Excelsior, ook uit Rotterdam. Het werd drie nul, de wedstrijd werd gespeeld op kunstgras.
Mensen denken dat we in een maakbare wereld leven, waarin alleen succes telt. Dat we dingen naar onze hand kunnen zetten. Dat Feyenoord al gewonnen had en het feest kon beginnen. Alleen wat jong en nieuw is telt tegenwoordig. We hebben lijden uit ons woordenboek geschrapt, doen net alsof dat niet bestaat. We hebben het over voltooide levens omdat in die levens geen plaats meer is voor lijden. Het lijden dat zo bij het leven hoort. Daarom spreken we over voltooide levens, klaar voor de definitieve opruiming. Omdat anders het lijden zichtbaar wordt. En dat is voor de ander ellendig om te zien.
Vorige week zond de BBC beelden uit van een marathonloper die met een fantastische tijd de finish naderde. Vlak voor de meet zag hij hoe een collega marathonloper geestelijk en fysiek in mekaar donderde. Zich van de wereld niet meer bewust was en ook niet van een eindstreep. Hij draaide om zijn as. De succesvolle marathonloper bedacht zich geen moment, stapte op het wrak af en sloeg een arm om hem heen. Samen met een ander liepen ze- met enorm verlies van tijd, de laatste honderd meter naar de eindstreep. De winnaar werd een verliezer, in sporttermen dan. Maar zijn empatisch hart was groter dan de hele wereld. Hij kon het lijden van de ander niet aanzien en deed er wat aan.
De Boeddha spreekt over lijden en het opheffen daarvan. Door een eind te maken aan haat, onwetendheid en gehechtheid. Maar ook hij kan geen eind maken aan het lijden zelf, wel hoe er mee om te gaan. Ook hij kon Feyenoord niet laten winnen. Lijden hoort bij het leven, veel mensen lijden aan het leven zelf. De Boeddha leert ons hoe we daar minder of geen last van hoeven te hebben. Als het meezit.
Dat is het mooie van het verlies van Feyenoord, er is geen maakbaar voetbal. Geen maakbaar leven. Zondag knokten 22 voetballers zich een ongeluk om te winnen. De een won en genoot een kortstondige vreugde. De ander kwam in de blaartrekkende hellen terecht, het lijden voor Feyenoord en de tienduizenden supporters begon met het winnen van de ander. Winst en verlies staan zo dicht bij elkaar. Leven en lijden ook.
Moedig voorwaarts.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord.
Poldermick zegt
mooi gezegd Joop !