Ik was vandaag even in een straat in het Oude Noorden van Rotterdam. En wilde net weer op de fiets klimmen toen ik op een honderd meter afstand een muziek producerend vehikel de straat in zag en hoorde komen. Een draaiorgel. Niet voortgeduwd maar op de aanhanger van een auto gemonteerd. Tijden veranderen.
De auto reed langzaam, dus het orgel ook. Het had geen invloed op de snelheid van de muziek maar maakte het de man die aan het mansen was- geld ophaalde in een ouderwets blikje, mogelijk om het orgel bij te houden. Ik weet niet of er muziekboeken in het draaiorgel lagen waarmee pinnen de instrumenten aanstuurden of dat de bevolking werd genept met cd-muziek uit een luidspreker.
Ik weet nog uit mijn jeugd dat het een waar feest was als zo’n orgel de straat inreed. Meestal voortgeduwd door een man of vijf. Het orgel- de muziekboeken, werd in beweging gebracht door een man die in een gepast tempo aan een wiel draaide, de rechter- met de linkerarm afwisselde. Het kwam ook voor dat mensen op straat een dansje maakten op de vrolijke muziek. En bijna altijd was er wel een man, Gekke Henkie genoemd die meedanste.
Ik reed langzaam achter het orgel aan, en ineens hoorde ik een liedje dat mij helemaal terugbracht naar vroeger tijden. Niet zozeer gekoppeld aan het draaiorgel maar aan de radio met ouderwetse buizen.
“Suikerbossie, ‘k wil jou hê,
Suikerbossie, ‘k zal jou krijg,
Suikerbossie, ‘k wil jou hê,
Wat sal jou mamma daarvan sê?”
Een nationaal volksliedje uit Zuid-Afrika, vanwege de gebruikte vervoeging van de werkwoorden ‘hebben’ , ‘krijgen’ en ‘zeggen’. Het was vroeger een populair liedje, waarin een jonge man naar de gunsten zocht van zijn geliefde Suikerbossie. Het werd door vele zangers gezongen, dat vrolijke liedje, gecomponeerd door Fred Michel (1898), Een van de bekendste versies was die wel van Doris Day en Frankie Lane. Wat leuk dat dat oude liedje bewaard is gebleven. Of zouden er geen nieuwe muziekboeken meer gemaakt worden?
De Nederlandse zanger Stef Bos zingt het nummer ook.
Laat het noorden achter mij
De lage vlakte achter mij
Ik laat mijn land voor wat het is
Mijn huis, mijn haard en mijn bezit
Ik volg het spoor van oude schepen
Ver voorbij de evenaar
Ik volg het spoor van wie mij lief is
Zo heeft mijn hart de koers bepaald
Want Suikerbossie ek wil jou hê
Suikerbossie ek wil jou hê
Suikerbossie ek wil jou hê
Wat ook jou ma daarvan sal sê
Dan loop ons dalk so onder deur die maan
Loop ons dalk so onder deur die maan
Loop ons dalk so onder deur die maan
Ek en my suikerbossie saam
Mooie herinneringen liggen in een smalle winkelstraat.
Moge iedereen gezond, gelukkig en vrij zijn, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.