De gele werktafel van Chef staat voor een acht meter glazen pui met deur waardoor de omgeving goed te zien is. Meesjes op het balkon die pinda’s eten, helikopters die gewonden naar het EMC brengen, koppels ganzen in de tuin en langs vliegend. Een halfdode boom, opkomende- en ondergaande zon.
Rechts in de verte, op zo’n honderdvijftig meter afstand van de Kloosterbunker, staat een hoog bakstenen gebouw. Chef schat met wel twintig verdiepingen. Hij keek naar de hoogbouw en zag dat er op de vierde etage van bovenaf twee mensen stonden, tegen het hek van de verdieping. Vermoedelijk mannen. Chef keek na een kwartier weer, ze stonden er nog steeds en keken noordelijke richting. Ze stonden er uren te kijken. Misschien lui van de antiterrorisme-eenheid, dacht Chef, die zich niet bewust van het feit dat ze zo in de kijkerd liepen hun object observeerden.
Een verdieping lager, slechts van de twee mannen gescheiden door een vloer van twintig centimeter, liep diezelfde tijd een man met een wit hemd over de galerij van het gebouw. Alsof hij om een stoepa draaide, maar dan in het vierkant. Hij kwam zeker tien keer voorbij, elke loop duurde enkele minuten. Hij liep steeds dezelfde richting uit. Ze zagen elkaar niet,
Ja, je maakt heel wat mee als je voor het BD werkt.
Stiltespinster zegt
Jammer hè Chef, dat wij niet onbevangen meer naar gewone mensen kunnen kijken.