Chef keek deze week naar het Nederlandse Journaal waarin het nieuwe gevechtsvliegtuig JSF van het Nederlandse leger te zien was. Het geluid van het overvliegende toestel werd gemeten om dorpsbewoners gerust te stellen of ongerust te maken. Een mooi toestel, dacht Chef, glad en mooi grijs. Drie wielen eronder, lekker ouderwets. Je zag de piloot zitten, de ramen waren doorzichtig. Ze zeggen dat dit toestel net zoveel geluid maakt als de F16.
Chef stelt de noodzaak van een leger nu niet ter discussie. Het waren jonge soldaten die in de vroege zomer van 1944 bij de landing in Normandië hun leven op het spel zetten om een eind te maken aan het nazibewind dat zestig miljoen mensenlevens kostte. Als de Duitsers geen leger hadden gehad hadden ze Europa niet kunnen bezetten en was de bevrijding ook niet nodig geweest. Zo is het ook wel weer. Het kip en het ei verhaal.
Wat Chef verbaast is dat hij- wij allemaal, het zo normaal vinden dat er een leger is. Volgens hem is er geen land ter wereld dat geen leger heeft. Misschien het zogenaamde boeddhistische heilstaatje Bhutan ook wel. Niemand zegt tegen de ander: Een leger, is dat niet vreemd? Een ministerie van defensie, vroeger ministerie van oorlog geheten, is dat niet vreemd? Zo zijn we gewend geraakt aan oorlogsdreiging, aan een leger dat de vrede moet handhaven. Aan het feit dat machthebbers idiote dingen kunnen doen.
In hetzelfde Journaal zag Chef een reportage over de Amerikaanse atoomraketten die nog op ouderwetse floppy’s draaien. Dat kost de Amerikaanse belastingbetaler meer dan zestig miljard dollar per jaar, meldde de nieuwslezer met droge ogen. Zestig miljard, daar kan je het hele vluchtelingenprobleem mee financieren. De burgers die in armoe leven een menswaardig bestaan bieden. Volgend jaar worden de vernietigingswapens uitgerust met moderne software en zijn de kosten tientallen miljard euro lager.
Toch blijft het vreemd- een leger dat van de vrede is. Dat we vijanden hebben of krijgen. Dat mensen elkaar dood kunnen maken om een stuk land. Dat we elkaar kunnen haten.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken.
