Chef komt uit de kast: hij is de weg kwijt. Ja, dat wisten we allang, zullen sommige lezers zeggen. Nee, echt. Hij is een wegafalbeet. Zijn hele leven lang assisteren anderen- meestal vrouwen met wie hij een relatie heeft, hem bij het voorbereiden en uitvoeren van autoritten. Ze vragen niet aan Chef of ze de coördinatie mogen doen. Nee, ze bezien hem, de enorme reus op lemen voeten, denken dat lukt die man nooit, pakken de wegenatlas en andere bescheiden en dicteren Chef naar rechts, links, rechtdoor en soms achteruit. Omdat Chef nauwelijks oriëntatievermogen heeft laat hij het zich noodgedwongen welgevallen. Soms, meestal in het buitenland, gaat het fout, ontstaat er ruzie over een kleinigheid, verlaat de vrouw de auto en staat Chef urenlang stil in een straat omdat hij het ook niet weet. De vrouwen, zich bewust van hun rol als piloot, strijken meestal de hand over hun hart en kan Chef, na het zeggen van sorry, de motor starten.
Het is een kwestie van vertrouwen. Een tijd geleden alweer ging Chef naar Engeland. Naast hem zijn vriendin en achterin een gestoorde kunstenaar die geen horloge bij zich draagt maar een echte wekker. Als je aan hem vraagt: hoe laat is het, pakt hij de wekker uit zijn rugzak. De vriendin en de kunstenaar mochten elkaar niet zo. De een gunde de ander niet dat ze voorin mocht zitten, of andersom. Chef start na het verlaten van de ferry de auto en gaat noordwaarts. Tenminste, dat is de bedoeling. De vriendin zwijgt. Dat is okay, denkt Chef. Ze zal wel links, rechts, rechtdoor, achteruit zeggen als het aan de orde is, denkt Chef. In de achteruitkijkspiegel ziet Chef dat de kunstenaar het AD leest. Het is goed, daar in die cabine.
Chef neuriet de liedjes van Vera Lynn het is anders zo stil in de BTW. Na twee uur rijden doemen er borden op die richting Londen wijzen. Na achten ’s avonds arriveren de drie op de plaats van bestemming. Vier uur later dan gepland. Ze zwijgen nog steeds tegen elkaar, de kunstenaar en de vriendin. Niemand zegt sorry. Advies: neem nooit een kunstenaar met wekker mee.
Kijk, Chef weet natuurlijk wel dat Friesland, Groningen en Drenthe in het noorden van het land liggen. Maar hij weet alleen niet hoe je er komt. Hij kent één rijksweg uit zijn hoofd: De Dertien. En hij weet dat De Vierenveertig naar Wassenaar gaat. Mogelijk. Misschien. Sinds een paar jaar heeft Chef een TomTom. Weer een vrouwenstem die zegt links, rechts, rechtdoor en achteruit. Ze heeft Lucie en is van Vlaamse komaf.
Een tijdje terug had Chef twee afspraken voor het BD in het Oosten van het land. Hij stapt in de auto: Lucie is spoorloos. Helemaal. De ochtendafspraak moest Chef afbellen. Hij spoedde zich naar een winkel, kocht een nieuwe TomTom en was op tijd op zijn middagafspraak. ’s Avonds, in de Kloosterbunker, ziet Chef iets zwarts in de vaatwasser liggen. Het is Lucie with the golden voice. Vanaf het aanrecht naar beneden gekukeld. Hij kuste haar vol op het foedraal. Nou weet u het. Take care.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken.
Mariam Wilhelmina zegt
Ha ha, heel herkenbaar.
Zoeken en niet vinden in de breedste betekenis en Niet zoeken en dan dus -weer- vinden.
Heerlijk dat er meer van deze mensen zijn.
Ga zo door chef!