Chef vertelde vandaag over de keer dat hij met zijn vader naar een wedstrijd van de voetbalclub Feyenoord ging. Het is al verschrikkelijk lang geleden. Ze fietsten toen samen van het Oude Noorden naar Rotterdam-Zuid- ook wel Boerenzij geheten, waar het prachtige stadion ligt. Vader trapte, chef zat achterop de bagagedrager, op een wit kussentje. Van de wedstrijd kan hij zich niks meer herinneren, hij was nog zo’n klein ventje. Hij herinnert zich wel flarden van de rit. Dat ze de Maasbruggen passeerden, zijn vader hield hij stevig vast. Wat een avontuur. Het was in een tijd dat er nog geen vuurwerkbom naar een vrouwelijke steward op het veld werd gesmeten, dat er geen scheidsrechters werden bedreigd, of grensrechters doodgeslagen. Het was in een tijd dat een club mocht verliezen, omdat dat een wetmatigheid is. Pieken en dalen. Sparta weet er alles van. Het was in een tijd dat ‘supporters’ door de brievenbus van een Feyenoordspeler nog geen doodsverwensingen schreeuwden. Het was de tijd van de nette burgermoraal, fatsoen.
Chef vertelde nog meer. Over de gratie die de Franse president Hollande een tot tien jaar celstraf veroordeelde vrouw schonk, nadat ze haar tirannieke man- die haar al tientallen jaren zou hebben mishandeld, met een jachtgeweer had doodgeschoten. Chef kent de achtergronden niet- maar zowel de rechtbank als het hof in hoger beroep hadden de vrouw schuldig bevonden en haar niet vrijgesproken omdat ze ontoerekeningsvatbaar zou zijn of gronden om tot strafvermindering aanwezig waren of tot een voorwaardelijke straf konden leiden. Hollande, een politicus die op de stoel van een rechter gaat zitten. Chef vertelde ook hoe hij zich had verbaasd over de 50.000 handtekeningen die waren opgehaald om een Nederlandse man, die aan de zijde van de Koerden in Syrië tegen de IS had gevochten, niet te laten vervolgen.
Emoties gaan boven recht, zei de chef. Hij zuchtte diep.
