We hebben gisteren bij het stadsbestuur het gebruik in een niet-openbare ruimte van een verrekijker aangevraagd. We gaan gluren. Jullie moeten je voorstellen, de RedactieRuimte ligt vlakbij een prachtig natuurgebied met plassen, molens, vaarten en sloten. Rietkragen, kleine en grote vogels. Met de fiets is het drie minuten rijden. Het is er rustig en stil. De RR zelf ligt in een wijk in Rotterdam, een grote wijk, met zeventigduizend mensen. Enkele ervan kennen we. We ontmoeten ze in de lift en maken een praatje. Laatst nog met een man die midden in de winter sokloos door het leven gaat. Een held, zei de chef bewonderend, die zelf van april tot november geen sokken draagt omdat dat volgens hem zinloos is en de werking van de hersenen aantast. Een held die dwars tegen de gevestigde normen ingaat, zei de chef enigszins jaloers over de man in de lift. Hij had zijn bewondering willen uiten, maar de lift stopte al op de gewenste etage en de sokloze man stapte uit.
We gaan met die verrekijker geen vogels of andere dieren in het natuurgebied begluren. Maar de mensen op straat, die de RR passeren. Nu zien we ze nog van ver, kleine figuurtjes in allerlei posities. Met de verrekijker willen we ze dichtbij halen. Raar eigenlijk, je kijkt ver om dichterbij te komen. Twee jaar lang hebben we de dwang om te gluren kunnen bedwingen, maar we houden het niet vol. Hoe zien ze eruit, onze passanten? We doen niks met die informatie, leggen niks vast. Heel even, zolang ze in beeld blijven, zijn we dicht bij ze. Dan zijn ze niet alleen. Verrekijkerliefde.
Zo’n honderd meter verderop woont een man die een kwartier per dag op zijn balkon naar ons staat te kijken. Heel naar. In het begin keken we terug, verwijtend, maar hij bleef gluren. Zonder verrekijker. We verwachten dat hij op een dag voor onze deur staat en opheldering eist. Vandaar de aanvraag om geautoriseerd gluurder te mogen zijn. ‘Erkend gluurder’, zetten we dan op een bordje op de deur.
René zegt
:-)
G.J. Smeets zegt
Laat ik er maar voor uitkomen, ik ben die man die een kwartier per dag naar jullie staat te kijken. Grietje ligt daar heel erg mooi te wezen. En helemaal sokloos, het jaar rond. Dat moest de RRchef ook maar doen ivm zijn halfjaarlijkse sokhersenaantasting.
Ongevraagd maar dringend advies: trek die aanvraag voor de gluurvergunning in. Vergunning is het einde van gluren.
Trouwens wat voor verrekijker heeft de RR bij de stad besteld. Merk? Zoommogelijkheid? Nachtkijker? Ik heb er niks mee te maken maar hebben jullie wel aan het alternatief van een droon gedacht? Zou ik wel aardig vinden als jullie zo’n ding naar mijn balkon navigeren, kan ik er een briefje aanhangen ‘gluurders met en zonder vergunning welkom’.