Deze week besteedde een actualiteitenprogramma aandacht aan de huisvesting van arbeidsmigranten in Nederland. Die is nog nooit zo erg geweest, zeiden mensen die opkomen voor de rechten van arbeidsmigranten, in de uitzending. Deze werknemers die de Nederlandse economie draaiend houden – we plakken ze graag een label op zodat ze herkenbaar en uitzetbaar zijn voor omvormer minister Faber, hebben geen eigen woonruimte of kamer, maar slapen in een bed waarin ook andere werknemers slapen, zonder dat het verschoond wordt en ze betalen forse bedragen voor die huisvesting en slaapplek aan voornamelijk mala fide bureautjes en werkgevers.
Het is al heel lang geleden dat ik als journalist in Rotterdam kennis maakte met Nelly Soetens van het in 1969 opgerichte Aktie Komitee Pro-Gastarbeider. In die tijd werkte ik met mijn vriend en collega Paul Stolk in zogeheten arbeiderswijken, zoals het Oude Westen van Rotterdam en zagen daar hoe deze gastarbeiders – zo werden ze toen genoemd omdat het de verwachting en bedoeling was dat ze tijdelijk gast waren, werden gehuisvest. Met acht tot twaalf man in een grote kamer. De arbeiders werkten in continudienst en hun bedden werden 24 uur per dag gedeeld door degenen die vrij waren – zelfde bed, zonder verschoning. Zo zou je varkens nog niet huisvesten.
Nelly geeft les aan Spaanse gastarbeiders. Voor één van de lessen bezoekt Nel een woonoord in de Waalhaven en schrikt van de omstandigheden waarin de gastarbeiders leven. Het AKPG wordt kort daarna in het leven geroepen. Het Komitee gaat vaak de straat op en de acties variëren van het oplaten van ballonnen in het Rotterdamse stadhuis tot kraakacties en demonstraties. Het Aktie Komitee Pro-Gastarbeider (AKPG) is de eerste organisatie die zich actief inzet voor de verbetering van de positie van gastarbeiders in Nederland. Het werd opgericht op initiatief van de echtgenoot van Nelly.
Nelly voerde zelf ook en nadrukkelijk actie om de situatie van de gastarbeiders te verbeteren. Als ze lucht kreeg dat de Rotterdamse politie zo’n ‘pension’ in de avond zou binnenvallen om de vaak illegale gastarbeiders in busjes te laden en af te voeren, stelde ze Paul en mij daarvan op de hoogte zodat we daar artikelen over konden schrijven voor de kranten, met name voor het socialistische Het Vrije Volk. We waren als journalisten wel wat gewend maar toch schrokken we iedere keer weer van het geweld, het jagen op mensen, om ze hun leven onmogelijk te maken. Als de vreemdelingenpolitie het pand binnendrong, waarin ook Nelly, Paul en ik. Mensenjacht. Onwerkelijk maar toch realiteit.
Er lijkt niets veranderd: het uitbuiten van mensen die alleen maar een gelukkig leven willen leiden gaat gewoon door. En ik ben onderhand doodziek van mensen die tijdens feestjes en partijen uitleg geven over het ontstaan van deze situaties, de ultrarechtse regering, de mensenjacht van ene Faber. Dan denk ik: wat doe jij zelf om van ons land weer een democratie te maken waarin de rechten van alle mensen op dit stukje aardkloot zijn gegarandeerd. Dat ze zich veilig en vrij voelen en niet worden uitgebuit. Kom in actie, neem een voorbeeld aan Nelly Soetens. Kijk door labels heen, we zijn allemaal mensen
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie