Een paar dagen geleden verscheen er een berichtje op mijn scherm. Iemand wilde lid worden van een –mijn?- Linkedin netwerk. Tenminste, zo interpreteerde ik dat. Automatisch en totaal niet geïnteresseerd in de voor mij onbekende aanvrager drukte ik op de ja-knop. Dat doe ik al jaren zo. Als onbekende mensen mij als hun waardevolle relatie, zelfs vriend willen zien, vind ik dat prima. Misschien dat ik door mijn virtuele aanwezigheid op dit ondermaanse iets voor hen kan betekenen. Ik weet ook dat sommige werkgevers hun personeelsleden dwingen om een uitgebreid netwerk te creëren, dus als ik een handje kan helpen, prima.
Blijkbaar zit er ergens op de wereld iemand die mij die houding kwalijk neemt en mij een lesje wilde leren. Want het drukken op die ja-knop leverde een reactie op. Linkedin liet mij weten dat er in hun voorwaarden, zo begreep ik dat tenminste, iets veranderd was en dat ik instellingen moest veranderen. Ik moest een wachtwoord en emailadres intikken, dan zou het wel goed komen, zo dacht ik en adviseerde Linkedin, zo begreep ik. Na wat zaken ingeklopt te hebben liet Linkedin mij weten dat de operatie succesvol was verlopen.
Te succesvol. Even later stroomden de reacties binnen. Zo van ‘ja, ik wil je vriend/partner/relatie of wat dan ook’ zijn. Mensen die ik al lang dood waande bleken nog springlevend. Mensen die ik onder een spamfilter had geplaatst, hadden de uitnodiging vermoedelijk ook ontvangen. Nu wisten ze dat ik ook nog in leven was. Ik voelde me een echte koekenbakker.
Met het wijzigen van de voorwaarden had ik mogelijk mijn lijst van vele honderden emailadressen gekoppeld aan wat weet ik niet. Een halve dag lang probeerde ik de stroom in te dammen. En ging de mensen die zo vriendelijke waren geweest mij virtueel in hun armen te sluiten, terug berichten. Nee, het is een fout, ik heb me vergist, schrap me, dit wil ik niet, dit was niet de bedoeling, zo schreef ik.
Ik maakte het alleen maar erger. Mensen lieten me weten dat ze ook automatisch op de ja-knop hadden gedrukt, en dat ik me niet zo veel moest verbeelden. Slechts een van de beantwoorders liet me weten dat hij al gelinkt was aan mijn – een- netwerk. Gelukkig, de wereld bestaat niet uit uitsluitend automatische ja-op-de-knop-drukkers. Ik overwoog nog even de webmaster van het BD te vragen om te onderzoeken van welk netwerk ik onbedoeld lid was geworden dat zoveel reageerders had opgeleverd. Maar ik wilde me ook niet als een agtelijke gladiool gedragen.
Nu moet ik een beetje om mijn eigen gedrag lachen. Wat ik hiervan geleerd heb is dat handelingen ook gevolgen hebben. De wet van karma. Ik moet goed nadenken voordat ik iets doe, mijn handelingen overzien. Mijn spraak en toetsen beroerende vingers bewaken. En niet meer op de automatische piloot handelingen verrichten. Dat is niet goed voor mezelf en ook niet voor de mensen die blij waren met mijn uitnodiging.
Al weet ik nog steeds niet van welk netwerk, site of account, of hoe dat ook mag heten ik lid ben. Of de oprichter, nog erger.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.