Het jaar 2024 – dag 129 – anderevlucht

Pascal was te vroeg geboren maar daar kon het niet aan liggen. Zijn ouders Jaap en Gerdien hadden al eerder vroeggeborenen grootgebracht en die waren nooit angstig geweest en vlogen gewoon uit. Maar dit kind wilde het paalnest niet verlaten en bracht zijn ouders week na week in grote problemen omdat ze terug wilden vliegen naar Afrika, naar hun familie, maar ze ook de kleine Pascal niet in de steek wilden laten.

En zo kon het gebeuren dat alle paalwoningen in de omgeving al verlaten waren, ouders en jongen waren uitgevlogen, en je in het Kralinger Hout vader en moeder ooievaar op een lantaarnpaal zag zitten omdat Pascal mol na mol at, als kool groeide, en er voor zijn ouders geen plek meer was in de mand op paal.

Voorbijgangers hadden de boswachter al gewaarschuwd die met juffrouw Baksteen, een ooievaarsdeskundige die ook ooievaars sprak, naar het nest was gegaan en daar vragen hadden gesteld aan Pascal. Nou ja, Baksteen stelde de vragen, de boswachter wachtte af. Het ooievaars dialect bestaat niet alleen uit geluiden maar er komen ook veel bewegingen aan te pas. Een soort gebarentaal die je tegenwoordig ook op tv ziet als verslaggevers van Het Journaal en andere media stad en polder intrekken en daar vreemde vragen stellen aan het onwetende publiek. Schouders omhoog, wapperende handen, luikende oogleden. De boswachter zag hoe Baksteen vliegbewegingen maakte en met haar hoofd schudde. ‘Wat is er aan de hand,’ vroeg de boswachter. ‘Pascal heeft vliegangst, hij durft het nest niet te verlaten’, sprak Baksteen.

Gerdien en Jaap werden ingelicht en die keken daar wel van op. Een vogel die vliegangst heeft, dat hadden ze nog nooit meegemaakt in hun familie. Maar ondertussen zaten ze mooi met de gebakken peren en  Pascal pontificaal in het nest. De boswachter wilde Pascal met een kraanwagen laten verwijderen- het was toch geen gezicht zo’n enorm kuiken in een nest, wat moest de gemeenteraad daar wel niet van denken, en het songfestival ging ook al niet van een leien dakje, en naar de dierentuin Blijdorp over laten brengen. Maar de Partij voor de Dieren stak daar een stokje voor. En Baksteen ook.

Midden in de maanloze nacht, zonder boswachter, Gerdien en Jaap sliepen al, zo ook de schaapskudde, toog Baksteen weer naar de mand met Pascal, die die dag weer twee kilo was aangekomen. Met een meegebrachte  houten ladder klom ze naar de mand waarin Pascal sip voor zich uit zat te staren. Jongen toch, zei Baksteen. Pascal huilde. Er volgde een kort gesprek tussen beiden. Pascal  zat in een verkeerd lichaam, zei hij, hij was eigenlijk een pinguïn en die hoeft niet te vliegen of in een paalwoning geboren worden.  Baksteen zei dat hij als Afrikaanse pinguïn in het lichaam van een ooievaar een soort transgender was en dat nu besefte. Pascal beaamde dat.

De volgende morgen toen Gerdien en Jaap in een door de gemeente beschikbaar gesteld hondenhok onder de paalwoning met hun zoon wakker werden was die leeg. Hoog in de lucht boven hen vloog een vliegtuig van de KLM naar Afrika. In een mand naast de piloten Pascal. Hij ging naar huis maar dan anders.

Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.