Het jaar 2024 – dag 122 – lidmaat

Het is me overkomen, soms maakte ik de beslissing zelf, het is ook niet iets om over op te scheppen, of mee te pochen, de afwezigheid van lidmaatschap en de omgang en vriendschap met mensen met een andere identiteit, achtergrond en beleving. Maar ik ben er wel blij mee, het geeft rust en overzicht, het niet kiezen zonder slaaf te worden. Ik schrijf deze tekst met enige aarzeling. Het stinkt zo snel naar roem en kijk-eens-hoe-goed-ik-ben.

Als jongen van een jaar of twaalf maakte ik al kennis met Turkse en Marokkaanse Nederlanders, mensen met een Islamitische achtergrond, vrienden van mijn vader die tot de inval van de Russen in Hongarije fervent communist was en getrouwd met Grietje, mijn moeder, lid van de Rooie Vrouwen. Mijn grootouders, de ouders van mijn moeder, waren lid van de ARP en CHU, en beleden hun geloof met empathie voor hun omgeving. Zelf ben ik op verzoek van mijn moeder in de Laurenskerk in Rotterdam Nederduits gedoopt, nee, geen legereenheid, maar een godsdiensttak. Zes jaar lang ging ik naar een school met de Bijbel en zong vele psalmen uit het hoofd. Maar een scheppende god heb ik nooit ontmoet.

Ik heb Joodse vrienden, Islamitische ook, christenen en afvalligen. Heel vroeger kende ik maar één rooms-katholiek van dichtbij, tante Cor, de vrouw van oom Piet. Toen ik met de moeder van mijn kinderen trouwde werden dat er tientallen en door de relatie met mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, voer een vloot rooms-katholieken mijn leven binnen.

Ik studeerde een tijdje klassieke homeopathie, bezocht bijeenkomsten met de Bhagwan, verdiepte me in de kynologie en was een overtuigde hippie. Overtuigd dat de wereld en het maatschappelijk systeem anders, beter konden worden/zijn voor ons mensen. Als onderzoeksjournalist maakte ik kennis met mensen uit alle lagen van de maatschappij, daklozen en thuislozen ook. Waar ik kon hielp ik ze door hun omstandigheden te verbeteren. Zonder ze bij de hand te nemen, dwang uit te oefenen. Ik ging als journalist om met ministers en criminelen en probeerde altijd de mens te blijven zien.

Mijn hele leven ben ik nooit ergens lid van geworden, nou ja, alleen van de journalistenvakbond NVJ. Ik was daar ook actief in. Zo bleef ik vrij naar mijn gevoel en sloot niemand buiten, het zo verfoeilijke wij en zij. Ik ben alles en niets, geloof ik. Ik noem me ook geen boeddhist maar ben een kritisch volger van de boeddhistische leer die ik beschouw als een filosofie, een wetenschap. En nog steeds uitvoerbaar in een moderne maatschappij.

Het geeft zo’n fijn gevoel dat ik niemand buitensluit, dat ik probeer te luisteren naar de mensen in mijn omgeving. Mijn familie is heel divers, ook qua kleur en achtergrond en interesses en religie en godsdienst of zonder.

Wat een geluk dat dit me overkwam/overkomt. Mij gegund is, mijn ouders legden de basis. En natuurlijk heb ik een mening over zaken die in de wereld gaande zijn. Maar daar kan ik met mijn in achtergrond diverse vrienden over praten. En zoeken naar oplossingen ook al is dat vaak moeilijk. En luisteren, want wie praat luistert niet. En doen. Is dat vrijheid in gebondenheid?

Allemachtig.

Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.