Meer dan tweeënveertig jaar hield de oude stekelige cactus mij gezelschap. Toen ik hem kocht was hij al zeker twintig jaar oud. De cactus groeide een paar millimeter per jaar en was altijd bij me, waar ik ook was. Een paar keer in al die jaren verpotte ik de plant en venijnige stekels drongen dan mijn handen binnen om er later uit te zweren. Ik had het er graag voor over. De plant maakte zo’n belangrijk deel van mijn leven uit.
Vorig jaar zomer werden de planten op het balkon van de Kloosterbunker getroffen door meeldauw die ook de gebedsruimte binnenwaaide en de cactus trof en uiteindelijk vernietigde. Afgelopen zondag werd de totaal verdroogde plant naar een vuilcontainer gebracht, met pijn in mijn hart. Vanmorgen arriveerde zijn opvolger, jong van lijf en leden maar niet zo stekelig.
Vernietiging komt vaak van buiten af.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.